"Don't write my name on the wall."

Αυτη τη στιγμη θα πρεπει να χαιρεσαι που δεν παιζω πιανο γιατι νομιζω θα με ακουγες να κοπαναω τα πληκτρα ολη τη μερα και να σκοτωνω αυτο το τραγουδι.
Χθες ομως το κοριτσι τα εσπασε και παλι και εγω δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω: τα χερια της που ηταν τοσο εκφραστικα ή εσενα που ειχες κουρνιασει πισω απο την πλατη μου.

Φιλι στο μαγουλο.

P.S...Αν λειψεις πανω απο 24 ωρες θα εχω προβλημα. Σοβαρα.

What have i done?

Δυο, μου ειπες πριν λιγες μερες.
Ομως εγω γιατι νοιωθω τοση ανασφαλεια;

Πως το έλεγε η Μελίνα;

"Εγινε παρεξηγηση και εξηγηση δεν δωσαμε!"

Aναρχια που βολευει τους παντες!

Την ωρα που καιγοταν το κεντρο της Θεσσαλονικης, ο ¨κυριος¨ δημαρχος ετρωγε σε γνωστη ψαροταβερνα της πολης.

Ποσο μεγαλη μπορει να ειναι η αναισθησια τους;
Και ποση η γαιδουρια τους ;

Εκει, σ'αυτους επρεπε να ξεσπαμε την οργη μας...
Aλλωστε δεν θα καταλαβαιναν και παλι τιποτα.
Τοσο ζωα ειναι.

Λίβας.

Ετσι ελεγαν το νοτιά στο νησι.
Αερας που σου τρωει τα σωθικα. Σου γεμιζει τα ματια σκονες και σου ξηραινει το λαιμο.
Οσοι περπατουσαν σημερα στο κεντρο της Θεσσαλονικης, τριβανε τα ματια τους και μου ζητουσαν νερο να σβησουν το μεσα τους.
Αν ημουν ακομα, εκει, στη Χωρα, θα ηξερα την ακριβη πορεια που θα ειχαν τα συννεφα.
Θα περνουσαν πανω απο το καστρο, θα πηγαιναν μεχρι το ελικοδρομιο και μετα θα εφευγαν για την Κατω Μερια. Εκει θα τρωγανε βανιλια στο καφενειο, θα πιναν ελληνικο και μετα θα γυριζαν παλι πισω. Στο σπιτι με τα κοκκινα παραθυρα που τοσο αγαπησα.

Ερχονται Χριστουγεννα αλλα ουτε που το νοιωθω.

The rip.

"As she walks in the room

Scented and tall
Hesitating once more
And as I take on myself
And the bitterness I felt
I realise that love flows

Wild, white horses
They will take me away
And the tenderness I feel
Will send the dark underneath
Will I follow?"

H "Νεα" Δημοκρατια της Νεας Δημοκρατιας.

Μετα τον Στελιο Κουλογλου, δρομο πηρε απο το Δευτερο Προγραμμα και η Λιντα Ζαφειροπουλου που μαζι με την Ελενα Διακου ειχαν μια απο τις πιο ομορφες εκπομπες στο ραδιοφωνο, για πανω απο δεκα χρονια. (Respect, κυριες μου!)
Φαινεται ομως πως καποιοι ενοχληθηκαν απο την Ελευθερη Ραδιοφωνια και ειπαν να βαλουν μια σειρα στα πραγματα.
Περαστε απο το ταμειο να παρετε τη μπουργκα σας!

Πάρβας. Άγονη γραμμή.

Σου εχω μιλησει πολλες φορες για το νησι μου. Οχι οτι εχω καποια καταγωγη απο εκει. Απλα εχοντας περασει 10 χρονια απο τη ζωη μου εκει, εχω καθε δικαιωμα να το λεω νησι μου.
Σου ειπα για τα καλοκαιρια του, για τη θαλασσα, για τον αερα, για τις φωτιες της Μ.Παρασκευης, για τους ανθρωπους, για το ποσο θα μου λειψει.

Ομως:στα πλαισια του 49ου φεστιβαλ Θεσσαλονικης προβαλλεται το ντοκυμαντερ "Παρβας". Ενας σπανιος ανθρωπος στη Χωρα που εχει αφησει τη δικη του ιστορια. Γι'αυτο, αν το πετυχεις, δες το και θα καταλαβεις πως ειναι τα νησια το χειμωνα, πως ειναι οι ανθρωποι που δεν εχουν βγει ποτε απο τα νησια, πως μυριζουν τα φασκομηλα την ωρα που περναει ο Επιταφιος.

Ολα θα τα καταλαβεις.

Monika.

Στο σχολειο πρεπει να ειπα προσευχη μια ή δυο φορες, το πολυ!
Το συναισθημα αυτο δεν το αντεχα και γι'αυτο κρυβομουν παντα οταν πλησιαζε η σειρα μου.
Αυτο μου θυμησε χθες η Monika. Ενα κοριτσακι με κοκκινα μαγουλα κι τρεμαμενα χερια που βγηκε να πει τα τραγουδια της μπροστα σε κοσμο που ποδοπατηθηκε - στην κυριολεξια- για να καταφερει να μπει σε ενα χωρο που αποδειχτηκε πολυ μικρος για την αξια της.
Οταν επιασε την κιθαρα της ομως, τα αφησε ολα αυτα πισω. Η μπαντα της εκπληκτικη, με φοβερη επικοινωνια και ανεση μεταξυ τους αλλαζαν συνεχεια ποστα. Ο μπασιστας γινοταν τσελιστας, ο ντραμερ γινοταν πληκτρας, αυτη επαιζε κιθαρα, πληκτρα, ακορντεον. Μια ωραια παρεα. Και η φωνη...τι να λεμε!
Εχω χρονια να νοιωσω αυτο το συναισθημα σε συναυλια. Να μην μου φτανει. Και αυτη να μας παρακαλαει: "ενα δισκο εχω βγαλει δεν εχω τιποτε αλλο να πω".
Ειχα μονο μια ανησυχια. Μετα απο αυτο το δισκο διαμαντι, πως θα ειναι ο δευτερος, αλλα οταν παρουσιασε ενα τραγουδι τριων ημερων μου εφυγε και αυτη.
Και οπως ελεγα εχθες ολη την νυχτα:
Μπραβο το κοριτσι! Μπραβο!

Υ.Γ...για τους ανοητους διοργανωτες δεν φταιει αυτη.

**enjoy the silence...

Μην ξεχνας οτι το ονομα μου περιεχει το Σ. οπως η καρδια μου περιεχει και σενα.

Καλως σε ταραξα για να καταλαβεις ποσο πολυ σ'αγαπαω.
Και ποσο μου λειπεις.

Και οπως κουβαλαω παντα αυτο το καδρακι μαζι μου, ετσι κουβαλαω και σενα.
Παντα.

Music para siempre!

Ανοιξε το παραθυρο να μπει καθαρος αερας στο σπιτι.

Ριξε το cd (1 & 2) και τσιτωσε τα B & W (900 ευρα το ενα παρακαλω,πρεπει να τα βγαλουν τα λεφτα τους) και ασε τη γειτονισσα να μουρμουραει..

Ο αερας ερχεται δροσερος, οπως ολες αυτες οι μουσικες απο την ελληνικη σκηνη που σκανε μυτη εντελως απροβλεπτα και ευχαριστα.
Βλεπε Monika, Loopa Scava & Cayetano, Sunset Blvd, Maraveyas Ilegal και αλλα πολλα-ευτυχως.
Ακου, νοιωσε και στηριξε τα παιδια γιατι πραγματικα το αξιζουν.

Τα φιλια μου.

Η μούμια επέστρεψε...

...διαβαστε εδω περισσοτερα.

B / W

Δεν μου φτανουν οι μερες ετσι πως τις εχουμε καταντησει.

Αληθεια.

Ασύμμετρη απειλή vol.3

Tα μικρα λιμπιστικα δαχτυλακια, ξαναχτυπανε.

Εικόνα.

Σκεφτηκα, λεει, πριν με πατησει ενα ποδηλατο οτι το cult θελει συνομωσια και εγω γελασα με το μικρο ξωτικο που οσο το γνωριζω τοσο περισσοτερο τ'αγαπαω.

Υ.Γ...η φωτο απο εδω.

Ο μισεμός ειναι καημός....

Εχοντας κατσει μετα απο μια κουραστικη μερα στο πισι, εβαλα να ακουσω καινουργιες μουσικες που ειχα μαζεψει εδω και καιρο. Και αυτο εδω -απο τον τελευταιο δισκο της Σαββινας Γιαννατου- κατι μου εκανε και μετα δεν ακουσα τιποτε αλλο.

Σιγα μην (δεν) κλαψω.

Aπο μικρη ηξερα οτι οταν εβλεπα τη μαμα μου να κλαιει, ηταν η στιγμη που επρεπε να κοψω τις μαλακιες και να γινω το καλυτερο παιδι του κοσμου.
Μεγαλωνοντας αυτο εγινε το τρωτο μου σημειο. Αρκουσε ενα δακρυ και μπορουσα να κανω τα παντα για τον αλλον. Να συγχωρεσω και το παραμικρο. Να ξεχασω καθε θυμο και να κανω τον καραγκιοζη.
Εγω παλι δεν κλαιω ευκολα-γι'αυτο το ελαττωματικο στομαχι. Αλλα οταν μαζεψω- μαζεψω- μαζεψω τοτε σπαω. Βουρκωνω. Πλανταζω.
Ομως εχω καταλαβει οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι δεν λειτουργουν σαν εμενα. Δεν δινουν μια για το δακρυ που παει κορομηλο ή για τα ματια που γινονται ιδια με εκεινα του βατραχου Craugastor. Καθονται απαθεστατοι και σε κοιτανε σαν να βλεπουν για 589 φορα το "ρετιρε".

Αποταμίευση.

Δεκα ευρω για βενζινη... αντ'αυτου ψωμι, τυρι, μικυ μαους και το φιλι να εχει γευση μαστιχας Χιου.

Aντίο.

Εισαι η αγαπημενη μου dj, μου ελεγε και γκρινιαζε κατα καιρους που δεν ανεβαζα μουσικες.
Τωρα ποσο πρεπει να γκρινιαξω εγω που εφυγε ετσι ξαφνικα;

Στο καλο, Νικητα.
Θα σε θυμαμαι.

Δεν ΔΕΘ!

Μιλαει ο Καραμανλης σημερα στη Θεσσαλονικη. Η πολη αποστειρωμενη. Τα σκουπιδιαρικα περασαν 10 φορες απο τους ιδιους καδους στο κεντρο. Δεν υπηρχαν παρκαρισμενα, διπλοπαρκαρισμενα, μηχανακια στα πεζοδρομια, κινηση.Τιποτα! Οι κλουβες διασκορπισμενες σε ολη την πολη. Αστυνομευση παντου. Τροχαια σε ολα τα φαναρια. Τσιλικα πραγματα.
Τι συμβαινει ομως; Τις μερες που ειναι εδω ο "μεγαλος", κανουμε πως ζουμε σε αλλη πολη; Γιατι χθες δεν ηταν ετσι. Αν κολλουσες στο Βαρδαρη, μεχρι να πιασεις Εγνατια, διαβαζες ανετα τους Αθλιους,του Ουγκω. Στην Εγνατια -λιγο καλυτερα- χτυπουσες ενα σταυρολεξο επιπεδου δυσκολιας 3. Οταν περνουσες διπλα απο τους καδους στην Αθωνος, επρεπε να εχεις κανει αξασκηση στην ελευθερη καταδυση και να εχεις ρεκορ τουλαχιστον στα 10 λεπτα χωρις αναπνοη. Αν δεν ειχες κανει βουντου και γιογκα επι 3 συνεχομενα βραδια που εχει πανσεληνο, απνοια και υγρασια 93,87 % ταυτοχρονα, δεν υπηρχε περιπτωση να παρκαρεις. Τι φοβουνται, μηπως κολλησει η θωρακισμενη στην καθημερινα μποτιλιαρισμενη Τσιμισκη, Μητροπολεως , Νικης και Ερμου; Μηπως δει τα χαλια της πολης που ο αφαντος δημαρχος προσπαθει με καθε τροπο να καλυψει; Τωρα θα μου πεις οτι εδω δεν νοιαζονται για τα χαλια της χωρας, θα νοιαστουν για την πολη που ζουμε; Ψιλα γραμματα.

Υ.Γ...η φωτο απο το blog που βλεπει τα καλα και τα κακα αυτης της πολης.

Ο Σεπτεμβρης μπηκε ομορφα.

Τα παιδια επεστρεψαν για να ομορφυνουν τις μερες μας.

Η θερμοκρασια επεσε λιγο και το πρωι τη χρειαζεσαι τη ζακετουλα .

Tο κοριτσι αυτο, μας εχει παρει τα μυαλα με τις μουσικαρες της .

Σημερα παιζει καπου η Πασπαλα και λατρευω τα live της.

Λατρευω και σενα.

Kαλο μας απογευμα και καλο μηνα.

Αντικατοπτρισμός.

Τις μερες καθρεφτιζομαι στα γυαλια σου για να δω τι βλεπεις και μ'αγαπας τοσο πολυ.

Suite Pour Violoncelle Seul N° 1

Αν δεν ησουν ανθρωπος θα ησουν μουσικη, μου ειπε η Ε. και εκεινη την ωρα ο αερας πηρε τα λογια της και εκανε μια πιρουετα ισαμε εκει πανω.

Αllegro.

Υπόσχεση.

Μη φοβασαι, η νονα θα στα μαθει ολα.
Παμε παλι απο την αρχη...

κοπλιμάν

Εχεις ματαρες, ειπε στον τετραχρονο Χ. που της ελεγε επι μια ωρα για το μπαλονι και το λουτρινο χελωνακι του.
Αυτος κατεβασε το κεφαλι-ντραπηκε- και πηγε προς την πορτα.
Εκει κοντασταθηκε και γυρισε παλι: Και εσυ, εχεις ματια ως τον ουρανο. Και απο εκει βλεπεις ολη τη γη, της ειπε.

Και εγω που τα ακουσα ολ'αυτα δεν ειπα τιποτα.
Ηταν ενα παραμυθι απο μονο του.

Υ.Γ...τον αερα πρεπει να τον ζησεις για να μπορεσεις να τον ημερεψεις.

Aπογευμα με μπορα.

Nα βρεχει και εγω να τρωω γλυκο τριανταφυλλο
-μεσα απο το βαζο-

καθως η μυρωδια του, μου τρυπαει καθε μικρη φυσαλιδα του μυαλου μου.

Ninna Nanna ίσον νανούρισμα.

Αυτο το υποκωφο νανουρισμα παιζει στ'αυτια μου καμποσες μερες τωρα.
Θα ηθελα να παρω τη μικρη Λυδια στην αγκαλια μου και να της το τραγουδαω μεχρι να φυγουν ολα τα ασχημα απο το κεφαλακι της.
Να φυσηξει ενας ανεμος και να τα παρει μακρυα.
Γιατι το χειροτερο πραγμα ειναι η αδικια και το να παλευει ενα πλασματακι με ενα θεριο δεν ειναι και το πιο δικαιο πραγμα.
Απλα πραγματα.

..........................................

Ειναι κατι χαμενες μερες...

Διάλογος.

-Είμαι αγκαλιά με τον ανεμιστήρα.

-Να τον αφήσεις κάτω.....ζηλέυω!

Τα τρια Δεν.

Δεν θα πας στη δουλεια.

Δεν θα γκρινιαζεις αφου στο λεμε για το καλο σου.

Δεν θα κανεις μπανιο στη θαλασσα.

Αμαν πια! Βαρεθηκα!

Και οσο μου τα λενε αυτα τοσο εγω σκεφτομαι παραλιες και θαλασσες και βουτιες και αρμυρα φιλια. Και τωρα να, θα ηθελα να ειμαι στη Ναξο, σε ενα μικρο κολπακι στον Ορκό και να μην βγαινω απο τη θαλασσα οσο και να μου φωναζεις. Μετα να παρουμε το μηχανακι, να ασπρισουμε απο το χωματοδρομο και να παμε σε εκεινη την ταβερνα με το μοναδικο δεντρο μπροστα στη θαλασσα. Γυμνα τα ποδια να παιζουν με την αμμο, παγωμενη μπυρα, πατατες και σαλατα. Δεν θελω πολλα σου λεω. Ασε με.

Σιωπη.

Δεν μπορει να συμβαινουν αυτα τα πραγματα.
Απλα δεν μπορει.

Suicide.

Στις 26 Ιούνιος 2008 6:20 μμ,ο χρήστης -------- έγραψε:
" ...κοντέυω να αυτοκτονήσω με έναν συνδετήρα,

πες μου κάτι, είναι δυνατόν? "

Απο τοτε δεν μου απανταει.

Ανησυχώ.

Η πρωτη αισθηση.

Zεστη αφορητη. Τα πρωινα, περιφερομαι στο σπιτι σαν την αδικη καταρα. Ουτε να διαβασω θελω, ουτε να συμμαζεψω τα cd μου, ουτε να βαλω σε ταξη τους δισκους μου. Μεχρι και το ιντερνετ βαριεμαι. Βλεπω ταινιες και ονειρευομαι ταξιδια σε μερη που δεν εχω παει. Μετα κοιταω στο τραπεζακι τα τελευταια μου ευρω και ξερω οτι δεν μπορω να παω ουτε μεχρι την αλλη ακρη της πολης. Το καλοκαιρι θα ειναι δυσκολο αλλα ανυπομονω για το φθινοπωρο. Να φυγει η ζεστη και μαζι της να φυγουν ολα τα ασχημα απο τη ζωη μου.

Φιλια και καλημερες.

Σα βαλσαμο ενα πραγμα...

...οι ευχες σας.

" Διακοπές ; "

Το νου σας στο blogοσπιτο.

Μπαινω παλι στο νοσοκομειο να μαζεψω ραμματα για τη συλλογη μου.

:)



Φιλια πολλα.

Σκεψου...

... Δυοσμος απο τη γλαστρα στο μπαλκονι.

Παγωμενη havana απο το ψυγειο.

Μισο lime, μαυρη ζαχαρη και σοδα.

Μ'αυτα θελω να περασουμε το βραδυ μας.

Παραμυθι.

Δεν μπορω χωρις εσενα, ειπε ο ουρανος στη θαλασσα και τοτε αυτη σηκωσε ψηλα τα ματια της για να βρει λιγο αερα.
Η αγαπη, ξαφνικα, εγινε μια ασηκωτη ευθυνη αλλα οσο ψηλα και αν κοιτουσε, εβλεπε μονο ουρανο.

Θα με πας στη θαλασσα;

Να μην ξεχασω ...

...τα μαγιο που ειναι κατω απο το κρεββατι

...να παρω το ψυγειακι απο τον αδελφο μου

...τις μαυρες σαγιοναρες μου

...το πρωτο βιβλιο που θα παρει γευση αλμυρας

...μουσικες
...να μαζεψω το μυαλο μου απο εδω
...να κοιμηθω οσο πιο λιγο μπορω
...να χορτασει το ματι μου θαλασσα

...εσενα.

Απορία.

Σου εχω πει ποσο λατρευω τα ματια σου;

Ανηψάρα.

Πηγα να δω μια σχολικη παρασταση στην οποια συμμετειχε η ανηψια μου. Ο ηχος σκατα. Ο χωρος μικρος. Οι γονεις για φαπες. Τεσπα.
Σκετσακι πρωτο...μια ντουζινα αγορια με ναυτικες στολες και μια ντουζινα κοριτσια, σαν κοκκετες του εξηντα. Ολα σε ζευγαρια. Τα κοριτσια δυο-δυο, καναν το κομματι τους. Τα αγορια δυο-δυο, καναν το δικο τους. Ηταν ομως ενα κοριτσακι που δεν ειχε ζευγαρι. Ηταν το δεκατοτριτο. Καθοταν πισω πισω και εκανε το χορευτικο μονο του. Και ηταν λυπημενο που ηταν μονο αλλα το παλευε και μου εκανε κατι αυτο. Θα ηθελα να το παρω μια αγκαλια ζεστη.
Μετα πηγα να βρω την ανηψια μου στις κερκιδες γιατι επρεπε να φυγω.
Με βλεπει και ερχεται ολο χαμογελα και καμαρι προς το μερος μου.
Ενα κοριτσακι τη σταματαει και τη ρωταει: Eιναι η μαμα σου;
Οχι, λεει αυτη. Ειναι η Θειάρα μου!
Και εγω μετα ημουν εντελως για φαπες.

Naked bike race in Thessaloniki.

H πολη μας θα ζησει μεγαλες στιγμες και παλι!

Στις 29 Ιουνιου θα γινει η πρωτη γυμνη ποδηλατοδρομια

διαμαρτυριας στην Ελλαδα.

Στη Θεσσαλονικη.

Που σημαινει, φανταζεστε τι θα ακουσουμε απο το Νομαρχη;
Απο τον Δημαρχο και τον Μητροπολιτη;
Ανυπομονω, σας λεω!

Χμμ.

Πηρα παλι φαρμακα μπας και φυγει αυτο το πραγμα απο το στηθος μου και θεραπευσα την ιγμοριτιδα μου.Mεγαλη επιτυχια!

Σχεδον απνοια.

Μετα απο πολυ καιρο επεσα να κοιμηθω και ενοιωσα οτι το ταβανι θα πεσει να με πλακωσει.
Το ενα μετα το αλλο προβλημα ξεπηδουσαν απο το φωτιστικο, πισω απο τις κουρτινες, μεσα απο τις ντουλαπες, κατω απο το κρεββατι και δεν ηξερα πως να τα αντιμετωπισω.
Στο τελος σηκωθηκα, νοιωθοντας οτι κοβεται η ανασα μου.Τα ποδια μου ηταν βαρια σαν να εκανα χιλιομετρα μεσα στην αμμο.
Δεν ξερω ποτε θα τελειωσει ολο αυτο αλλα θελω να τελειωσει.

Μιανμάρ...

Μονο η χουντα του Σανταμ πειραζε τους Αμερικανους. Το να καταλυσουν τη χουντα στη Μιανμαρ και να στειλουν βοηθεια στους ανθρωπους που τη χρειαζονται, ουτε που τους περναει απο το μυαλο.

Αλλα τι λεω; Τι εχουν να κερδισουν απο τη Μιανμάρ.

Γραφείν.

Για τη me:moir και το http://autographcollectors.blogspot.com/.
Oποιος δεν εχει παιξει και θελει,του πεταω το μπαλακι.

Moύζικα...(παει πολυς καιρος.)

M'αρεσε αυτος ο χειμωνας μεσα στην ανοιξη.

Βροχη. Ωραιες μουσικες. Ζεστοι καφεδες.

Ανυπομονησία για το σπιτι.

Κουβερτα στον καναπε και μια γαληνη.

Φιλια και καλησπερες και καλη ακροαση.

Just like an animal...

Στην προσπαθεια μου να κλεισω ενα ραντεβου για εξετασεις στο Θεαγενειο -μιας και αρχιζει παλι ενας μαραθωνιος- στηθηκα στην ουρα και περιμενα -υπομονετικα ειναι η αληθεια- να τελειωσει ο κυριος που ηταν πισω απο το γκισε το τηλεφωνημα του. Οταν ειδα οτι δεν το ειχε σκοπο, πηγα στη διπλανη κυρια που εργαζοταν κανονικα. Λιγα λεπτα αργοτερα, ακουσα φωνες και ουρλιαχτα -δεν υπερβαλλω- απο τον εν λογω κυριο. Φωναζε σε μια γυναικα οτι αυτος δεν κλεινει ραντεβου για αυτη τη συγκεκριμενη εξεταση και οτι πρεπει να παει στα ραδιοϊσότοπα. Και αναρωτιοταν -κιολας- αν η κυρια ειναι αγραμματη γιατι δεν καταλαβαινε τι ακριβως ελεγε το χαρτι που της δωσαν. Αυτη -καταβεβλημένη πολυ- του ελεγε ηρεμα -και ντροπιασμενα- οτι "δεν ξερω παιδι μου, ερχομαι πρωτη φορα" αλλα αυτος το χαβα του. Αφου την εκανε ρεζιλι σε ενα γεματο κοσμο θαλαμο, ξανασηκωσε το τηλεφωνο και συνεχισε τη "δουλεια του".
Εξοργιστηκα αλλα δεν ειπα τιποτα. Και σημερα εχω πολλα νευρα, ακριβως επειδη δεν ειπα τιποτα.

Πάσχα.

Αποφασισα να μην ξαναμεινω στην πολη για το Πασχα.
Ξενερωσα.

Υ.Γ....μου λειπει το νησι αυτες τις μερες.

Καλη μας Ανασταση.

Eπιστροφη.

Τοσο καιρο χωρις συνδεση, ρωτουσα ολους τους φιλους που μπλογκαρουν:
Τι κανει η Λυδια;
Η Αννα εγραψε κανενα ποστ;
Ποσα μπεεεε εκανε παλι ο προβατος;
Κατεβασες κανενα καλο τραγουδι;
Τι γινεται με τα σκανδαλα των μπλογκς;
Το μπλογκοσπιτο μου αραχνιασε;

Εστω και απο μακρυα, ηθελα να ξερω τι γινεται, ακομη και αν δεν ειχα πλεον την ιδια αισθηση.
Αλλα τωρα γυρισα. Γυρισα για να ξεσκονισω και για να διαβασω ολα οσα εχασα.
Να κατεβασω αυτα που δεν προλαβα.
Να γραψω αυτα που με ετρωγαν τοσο καιρο.

Μου ελειψε το μπλογκοσπιτο μου γιατι οπως και να το κανουμε το εχω πανω απο 3 (τρια!) χρονια και ειναι κομματι της ζωης μου.

Φιλια, ασωτα.

Εκτακτο.

Τα τσουτσεκια της "δημοκρατιας" ευχονται "χρόνια πολλά" σήμερα, ο ένας στον άλλο. Κατάντια ρε γαμώτο, να αποζητανε - με καμαρι - τη χουντα, αυτοι που δεν την εζησαν...

Τριάντα Δύο (!)

(Photo: flickr)

Δεν εχω σπιτι αλλα εχω ελπιδα.

Νοικιασα το σπιτι μου. Εγω δεν εχω βρει ακομα καινουργιο. Τα πραγματα μου ειναι κλειδωμενα σε μια μεταφορικη και εμενα με φιλοξενουν-αλλα ισως και παλι οχι. Πλακα εχει. Οn the road again. Δεν εχω internet και γι'αυτο εχω χαθει. Μου λειπει το blogoσπιτο - το αλλο οχι ιδιαιτερα και μου κανει εντυπωση αυτο.
Αν και ειμαι στους πεντε δρομους και εντελως ξεκουρδιστη, νοιωθω πιο ολοκληρωμενη απο ποτε. Ισως γιατι τα εχω καλα με τον εαυτο μου. Ισως γιατι ειμαι ξεκαθαρη με τους ανθρωπους που μ'ενδιαφερουν. Ισως γιατι με στηριζουν αυτοι που με αγαπανε και ας μην το περιμενα ποτε σ'αυτο το βαθμο. Ισως γιατι αγαπαω και αγαπιεμαι και τι αλλο να θελω;

Tις καλησπερες μου και τα φιλια μου!
Θελω να μην χανομαι.

Υ.Γ...Το σκιτσο ειναι της Estera Lungu. Ριξε μια ματια στο site.

Τωρα που ηρθε η ανοιξη...

...ψυχοπλακωνομαι πιο ευκολα και η κλειστοφοβια μου εχει γινει τεραστια.


Την ωρα που πεφτει ο ηλιος , το γαμημενο ημιφως με σκοτωνει.
Το κρανος μου προκαλει τοσα νευρα, που αν καποιος μπει στο δρομο μου μπορει να τον σκοτωσω.
Ενα τουνελ στον περιφεριακο, που περναω με το μηχανακι, με κανει να θελω να λιποθυμησω στη στιγμη.
Οι διακοπες ρευματος μου τη δινουν στα νευρα. Σε καθε τσεπη και φακος και σε καθε γωνια κερακια και κερουδια. Ασε που τα κερια με παραπεμπουν αλλου και φρικαρω ακομα περισσοτερο.
Το πρωι οταν ξυπναω και το παντζουρι ειναι κατεβασμενο, αυτοματως εχει χαλασει και τη μερα μου.
Καθε φορα που μπαινω σε κλειστο χωρο, εχοντας ερθει απο τον απολυτο ηλιο, νοιωθω σαν να τρωω σφαλιαρα.

(Σημερα εχω αναγκη να γκρινιαζω...αφηστε με πλιζ!)