Επιστροφη.

Eνα κιτρινο ξαπλωμενο φεγγαρι με καλωσορισε στο λιμανι.
Οι ναυτικοι λενε : ”φεγγαρι ξαπλωμενο,καπετανος ορθιος.
Φεγγαρι ορθιο,καπετανιος ξαπλωμενος ”,που σημαινει ότι αν το φεγγαρι είναι
ξαπλωμενο,καπου εχει φουρτουνα και ο καπετανιος παλευει με τα κυματα.

Σκηνες γνωριμες στο λιμανι,rooms to let και ποδοπατητο.
Κανω ελιγμους και φευγω για τη Χωρα.Το φεγγαρι με οδηγει.Μια κατσικα εχει σταματησει στη μεση του δρομου και από κατω ένα κατσικακι πινει γαλα.Δεν θα μπορουσε να κοιμηθει,σκεφτομαι και βλαστημαω που η φωτογραφικη είναι στο σακο.

Οι στροφες για τη Χωρα πολλες και γνωριμες.Εκανα η διαδρομη πιο γρηγορα και πιο επικινδυνα από ποτε.Δεν ξερω γιατι.
Η Χωρα ζεστη και ξεπνοη όπως ποτε.Ο αερας,που καμια φορα θεωρουμε ότι μας χαλαει τις διακοπες,είναι εντελως απαραιτητος για τα νησια.
Χωρις αυτόν τα μαρμαρα,οι πλακες και τα ασβεστωμενα σπιτια,βγαζουν φωτια.Και ας λενε ότι αυτος είναι η αιτια που τα νησια εχουν τοσους τρελλους.
Φτανω στο σπιτι ξυπολητη.Οι πετρες ζεματανε και ας είναι 2 το πρωι.
Ανοιγω τα παραθυρα,φερνω μια γυρα,βλεπω το κρεββατι όπως το ειχαμε αφησει το Πασχα.Θυμαμαι.Τ’αφηνω όλα ανοιχτα και φευγω.
Αυτή τη φορα δεν περιμενω κανεναν.Με περιμενουν όμως.
Και αυτό είναι το ωραιο.

Αλμυρα και ζεστα φιλια.

Και οσο καθομουν...

...με την ανηψια μου στα ποδια-χωμενες και οι δυο στην αμμο και με μυρωδιες καλοκαιρινες στα μαλλια μας-ενοιωσα σαν να μας πασπαλιζουν με αχνη ζαχαρι.Ο ηλιος εκαιγε τα μαλλια μας και εμεις μπαιναμε για μακρυες -ενταξει,και για κοντινες- βουτιες σε μια θαλασσα που πιο μπλε δεν γινοταν να ειναι.
Και εγω δεν ηθελα να φυγω απο εκει ποτε.

Ηθελα να μεινω εκει και να δινω σιωπηλα φιλια,να καιω τα ποδια μου στον ηλιο,να απλωνω συνεχεια κρεμες στο σωμα μου,να βγαζω παγωμενες μπυρες απο το ψυγειακι μου και να διαβαζω φωναχτα για ν'ακους και εσυ.
Και αφου πηραμε το κλειδι μαζι μας δεν εχουμε παρα να ξαναπαμε γιατι ...οχι δεν μου εφτασε.

Υ.Γ...αδιακοπα.

Απαγορευεται λεει...

...να βαφτιζεις παιδια διαφορετικου φυλου αλλα εγω βαφτισα ενα αγορακι (το γνωστο μικρο μου ερωτα) και -προχθες- ενα κοριτσακι και εχω κλεισει ως νονα.

Κατα τ'αλλα περιμενω-σαν μωρο που του ταξανε βολτα-να ερθει το Σαββατοκυριακο και να λειωσω στην παραλια.
Και σκεφτομαι :
...το μπλε της θαλασσας...
...την αμμο στα ποδια...
...τα βρεγμενα μαλλια...
...το σημαδια απο τον ηλιο...
...το κιτρινισμενα φυλλα του βιβλιου μου...
...τα μαλλια να γεμιζουν μπουκλες απο την αλμυρα...
...τα ποδια μας μεσα στη θαλασσα
...και χιλια ακομα.

Αλμυρα φιλια και καλησπερες.

Τα ταξιδια του Σ.

O Σ.-ας τον πουμε Σ-πηγαινει καθε πρωι στο σχολειο του και ταξιδευει.
Ταξιδευει με το μυαλο του εκει που εμεις οι απλοι ανθρωποι δεν μπορουμε ουτε να φανταστουμε.

Εχει βεβαια εμμονες-οπως ολοι μας-αλλα αυτος τις εξωτερικευει με το δικο του τροπο.
Με εναν νανο.
Ενα πρωι πηγε στο σχολειο πηρε το νανο και τον εβαλε στο παραθυρο.Την αλλη μερα στο νεροχυτη.Την αλλη στον τραπεζι.Την αλλη κατω απο το ρολόι.

Και καθε μερα βρισκει ενα καινουργιο μερος για να ταξιδεψει το νανο του και ποιος ξερει τι φανταζεται και τι νοιωθει.

Ο Σ.πηγαινει σε ειδικο σχολειο γιατι ειναι ιδιαιτερο παιδι.Χαρισματικο αλλα και με πολλα προβληματα.

Με μαγεψε τοσο πολυ μ'αυτες τις εμμονες του που τον σκεφτομαι πολυ συχνα χωρις καν να τον εχω δει.

Δεν ξερω τι εχει στο μυαλουδακι του,δεν ξερω αν θα μπορουσα ποτε να καταλαβω.
Παντως θα ηθελα με εναν τροπο να μαθει οτι τον σκεφτομαι.



Υ.Γ...τις φωτογραφιες τραβηξε η Μ. που δουλευει στο σχολειο του Σ. και την ευχαριστω πολυ που μου τις εμπιστευθηκε.