Την ωρα που πεφτει ο ηλιος , το γαμημενο ημιφως με σκοτωνει.
Το κρανος μου προκαλει τοσα νευρα, που αν καποιος μπει στο δρομο μου μπορει να τον σκοτωσω.
Ενα τουνελ στον περιφεριακο, που περναω με το μηχανακι, με κανει να θελω να λιποθυμησω στη στιγμη.
Οι διακοπες ρευματος μου τη δινουν στα νευρα. Σε καθε τσεπη και φακος και σε καθε γωνια κερακια και κερουδια. Ασε που τα κερια με παραπεμπουν αλλου και φρικαρω ακομα περισσοτερο.
Το πρωι οταν ξυπναω και το παντζουρι ειναι κατεβασμενο, αυτοματως εχει χαλασει και τη μερα μου.
Καθε φορα που μπαινω σε κλειστο χωρο, εχοντας ερθει απο τον απολυτο ηλιο, νοιωθω σαν να τρωω σφαλιαρα.
(Σημερα εχω αναγκη να γκρινιαζω...αφηστε με πλιζ!)
7 comments:
Η φωτο απο εδω
. Δεν μου αρεσει απλα ηθελα να δειξω τι ακριβως εννοω με το ημιφως.
Γκρίνιαξε κανείς? :p
Εντάξει, σε αφήνουμε... Δεν θα κρατήσει πολύ όμως, ε; Όχι για μας, για σένα!
φιλιά!
Υ.Γ. αυτήν την εβδομάδα μαλλον θα τα καταφέρω να ερθω για καφέ
Γκρίνιαξε, φώναξε, ξέσπασε, αρκεί να μην ξεχνάς : άνοιξη είναι, θα περάσει, και μετά... καλοκαιράκι...(βραδινό μπανάκι, που έλεγε και το τραγούδι).
Τα φιλιά μου, claustrophobic...
εεε, πόσο θα κρατήσει, εξάλλου και η μέρα μεγαλώνει, το σκοτάδι μικραίνει, ο χρόνος είναι με το μέρος σου ;) φιλιά
pare *ανοιχτο* κρανος.
οχι αυτο που εχει *σαγονι*,
δεν ειναι τοσο κλειστοφοβικο...
Post a Comment