Και της το ειπα...

...το να πηγαινεις στο cosmos Σαββατο πρωι,ειναι σαν να θες να εισαι τα Θεοφανια διπλα στον παπα,που θα πεταξει το σταυρο.
Δεν μ'ακουσε....στο παρκινγκ μια γυναικα εβλεπε φαντασματα και μας ρωτουσε για μικρα παιδια που περπατουσαν αναμεσα στ'αυτοκινητα.
Ανατριχιασα.Παρ'ολ'αυτα μπηκαμε.Και βγηκαμε.
Ελα ομως που επρεπε οπωσδηποτε να ψωνισω τα τροφιμα για το αυριανο τραπεζι και επρεπε να παω σε μεγαλο σουπερ μαρκετ,που θα μου επετρεπε να ψωνισω απο κρεας και λαχανικα μεχρι τα ξυλακια για το κινεζικο-διοτι η τεμπελια μου,τ'αφησε ολα για το τελος-.
Και φυσικα ενω ηθελε καφε στο cosmos,στο carrefour δεν ηρθε μαζι μου.Γιατι λεει οτι το να πηγαινεις εκει Σαββατο μεσημερι ειναι σαν να πηγαινεις στα εγκαινια του ΙΚΕΑ-πραγμα που το εχουμε κανει και πιστεψτε με ηταν τραγικο-αρα ειχε δικιο.
Αφου τραβηξα το γολγοθα μονη μου,στο παρκινγκ κοντεψα να τρακαρω μ'εναν παππου,πανω απο 80 χρονων,που ηρθε απο το πουθενα κατα πανω μου.Ο παππους στα νιατα του πρεπει ηταν κατι παραπανω απο τον Πολ Νιουμαν και χρησιμοποιησε τη γοητεια του για να μην ακουσει καντηλια-και το ηξερε οτι δεν θ'ακουσει,ηταν απολυτα σιγουρος για τον εαυτο του.Και μου αρεσε αυτο.Πολυ.Γιατι και καντηλια δεν εριξα αλλα και ειδα το καλυτερο ανδρικο χαμογελο που εχω δει τους τελευταιους μηνες.Και ας ηταν 80 χρονων χαμογελο.

Φιλια πολλα-καταλληλα προς καταναλωση.