Λεει η Μυρτω...

εδω

"...για πες μου λοιπον μαμα,εσυ που παντα ολα τα ηξερες,πες μου να μαθω,πως τ'αστερια γινονται αστερια δυνατα,πως γινεται να μην τρωνε τα νυχια τους και να μην παιζουν με τα ξεφτια κατω απο το τραπεζι,πες μου ωραια μου,εσυ,η πιο ωραια τ'Ουρανου και της Γης,που αν γεννιοσουν ξανα,παλι αστρο θα γεννιοσουν,πες μου να μαθω πως βγαινουν τ'αστερακια στη μεγαλη βολτα,σοβαρα-σοβαρα,με το λευκο τους δερμα και τουτη τη γευση στο στομα,
πες μου μαμα Αστρο,πως αγαπουν και πως ησυχαζουν τ'αστερια και μεγαλωνουν και καταλαβαινουν,γιατι δεν ξερω πως μεγαλωνουν και να μην σου πω κιολας πως δεν θελω να καταλαβω τιποτα,
πες μου μαμα Αστρο,κραταω καλα το πιρουνι και μηπως κανω λαθος στο ποτηρι του κρασιου;
Για πες μου λοιπον μαμα,ποιανου ειναι η θαλασσα;Θα το μαθω ποτε ή μηπως θα σβησω χωρις να τη δω;
Ψαξε εσυ που μ'αγαπας,ψαξε στα κουτια με τα ζωγραφιστα τετραδια και βρες γιατι γινονται ολα αλλ'αντ'αλλων,γιατι φευγουν οι φιλοι μου και μετα τιποτα,ουτε φωνη ουτε ακροαση,
για πες μου λοιπον μαμα,εσυ που ξερεις και παντα ολα τα'ξερες...
ειμαι αρκετος για να μ'αγαπησουν καποτε και μενα,ως την ακρη τ'Ουρανου;"