Ξένοι, όπως είμασταν.

"Μετά από τόσα γεγονότα, τόσες νύχτες αϋπνίας, τόσα γέλια και τόσα κλάματα, κι αναμονές, και μεγάλα, μακρόσυρτα φιλιά, γινόμαστε πάλι ξένοι, όπως ξένοι είμασταν. Όλα ξετυλίγονται γρήγορα, ζούμε στον πλανήτη των ανέμων που τρέχουν: ζούμε και ξεχνάμε κι έπειτα πάλι κάνουμε την ίδια λάθος κίνηση. Μετά απ’ όλα, δεν μένει τίποτα: κάθε τέλος της χρονιάς, σβήνουμε δεκάδες ονόματα κι αριθμούς κι όλο προχωρούμε, βαθύτερα, μες στο σκοτάδι. Και, γράφω ξανά και ξανά την ίδια ιστορία, μήπως καταφέρω και της δώσω ένα καλό τέλος. Γράφω τα γεγονότα για να μη γλιστρήσουν, συγκρατώ τα κινούμενα επίπεδα, τις μορφές της ασυνέχειας μέσα στο χώρο: όταν ξημερώνει, είμαι πολύ, πάρα πολύ κουρασμένη – όσο πλησιάζω στη γραμμή του ορίζοντα, τόσο απομακρύνεται, όσο προχωρώ, τόσο πυκνώνει το παλιό εκείνο αμφεταμινικό σκοτάδι. Και, μετά από τόσα γεγονότα, τόσα τρομερά ξενύχτια, μένουμε ανέπαφοι κι όλα μοιάζουν καινούργια κι αρχίζουν με τους γνώριμους ρυθμούς της κόλασης: δε θα ησυχάσουμε ποτέ, ποτέ δε θα ξεκουραστούμε. Άργησες, άργησες χαρακτηριστικά: δεν είμαι πια εδώ – η εκρηκτική σου σιωπή σκορπάει όλα τα γεγονότα, κι όταν θα ξεχαστούν θα είμαστε πάλι ξένοι."

(απο το αγαπημενο μου βιβλιο της Σωτης-Aλφαμπετ Σιτυ)