Sunday, June 05, 2005

Δεν καταφεραμε...

...τελικα να το σωσουμε το μικρουλι που περιμενε το μοσχευμα.

Το χαμογελο του δεν νομιζω να μου φυγει ποτε απο το μυαλο.

Και ας χαμογελαει πικρα που δεν το βοηθησαμε.

Γαμωτο...

1 comment:

Αστραδενή said...

Κάτι μου λέει πως εκείνος θα μας έσωζε.Το χαμόγελό του να μείνει αιώνιο μέσα μας μέχρι να τον ξανασυναντήσουμε να τρέχει,να παίζει και να ξεκαρδίζεται στα γέλια όταν του πούμε πόσο στεναχωρηθήκαμε που έφυγε έτσι νωρίς.