Μια φορα και εναν καιρο...

...ηταν ο ανθρωπος.Μολις πετυχα ενα επεισοδιο σε ενα καναλι που δεν το πιανω συνηθως αλλα σημερα λογω αερα ειναι σχεδον τζαμι.TV1.

Συγκινηθηκα.Ειχα χρονια να το δω.Πετυχα ενα επεισοδιο λοιπον για την Αρχαια Ελλαδα.Και συγκεκριμενα για την Αθηνα και τη Σπαρτη.Πως φτιαχτηκε ο Παρθενωνας,οι πολεμοι,η πανωλη,ο Σωκρατης,ο καιαδας,η σπαρτιατικη εκπαιδευση και πολλα αλλα.
Εν τω μεταξυ εμεινε κατα λαθος η τηλεοραση σε εκεινο το καναλι,ακουσα τη μουσικη και ετρεξα αμεσως.Το θυμομουν.Ειδα τους τιτλους στην αρχη και ηξερα τι θα γινει παρακατω.(ειναι απιστευτο τι υπαρχει μεσα στο κεφαλι μας και εμεις δεν εχουμε ιδεα.)

Και σκεφτομαι τωρα,πως μεγαλωσα εγω και πως η ανηψια μου.Το φραγκολ ροκ,το σουσαμι ανοιξε,ο ροζ πανθηρας,ο γυρος του κοσμου σε 80 μερες,η καντυ,ο σπορτ μπιλι,ο φρουφρου, και ποσα αλλα μπορω να πω τωρα απεναντι στα ζουζουνια της ανηψιας μου και στα τζι-αι-τζο.
Ειμαι ευτυχισμενη που τα εζησα ολα αυτα.

Vjay's club: Επίλογος

Ειχα ποσταρει και εγω το ιδιο ποιημα αλλα μετα ειδα οτι με προλαβε.Οποτε...

H δικη μου Σαμος.

Πηγα να γραψω ενα σχολιο εδω και με πηραν οι θυμησες.
Πηγα στη Σαμο το το 97.Μονη μου.Μετα ενα χωρισμο ή κατι τετοιο.Αρχες Οκτωβρη.Στην πανσιον που εμενα η ιδιοκτητρια μου φεροταν σαν παιδι της.Στεναχωριοταν που ημουν μονη και μου 'λεγε "να κανεις παρεα με την κορη μου".Μονο αυτο δεν ηθελα και καθε μερα εφευγα απο το δωματιο τα ξημερωματα και γυρνουσα νυχτα.Γυρισα ολο το νησι με τον Τυφωνα μου.
Πρασινο,πρασινο,πρασινο.Οτι πρεπει για μενα μιας και δυσκολα αγαπαω μερη με υψομετρο κατω απο 1000 μετρα.
Δυο πραγματα δεν θα ξεχασω ποτε απο τη Σαμο.Μια μερα πηγα σε ενα μοναστηρι πανω απο το Καρλοβασι.Χαμενο στο δασος.Ηταν κλειστο.Καθησα λιγο εκει μπροστα μπας και ερθει κανεις και παω μεσα.Οντως.Μετα απο λιγη ωρα εμφανιστηκε μια γυναικα-σαν ξωτικο.Μου μιλουσε αλλα δεν καταλαβαινα τι ελεγε.Με νοηματα και κουβεντες της ειπα οτι θελω να δω το μοναστηρι και ξεκλειδωσε την πορτα.Μπηκα σε ενα κηπο καταπρασινο και σιγα σιγα περιηγηθηκα στο μοναστηρι.Η γυναικα ηταν παντα πισω μου.Μου μιλουσε και σιγα σιγα αρχισα να την καταλαβαινω.Σε εναν εξωτερικο τοιχο ειδα μια αγιογραφια περιεργη.Πηγα κοντα και ειδα οτι καποιος αγιογραφος γυρω στο '50 ειχε ζωγραφισει το χαρτη της Ελλαδος.Το κοιτουσα γιατι ηταν περιεργο και η γυναικα με ρωτουσε-στη γλωσσα της-απο που ειμαι.Της εδειξα στο χαρτη τη θεσσαλονικη και φανηκε ενθουσιασμενη με την αποσταση.
Μετα ζητησε να της δειξω την Καλυμνο και μου ειπε οτι την φεραν απο εκει οταν ηταν 6 χρονων και απο τοτε δεν εχει βγει απο το μοναστηρι ουτε μια φορα.Τοτε καταλαβα γιατι δεν μιλουσε σωστα.Μετα με καλεσε σε ενα μικρο κηπακο οπου εκει καθοταν η υπερηλικη ηγουμενη.Ηταν κατακοιτη.Πιασαμε την κουβεντα.Μου ειπε πολλα για το μοναστηρι,για τις καλογριες που ειχε παλια και για τη γυναικα-ξωτικο που οντως την ειχαν παρει απο μια πολυτεκνη οικογενεια και οντως δεν ειχε βγει απο εκει τα τελευταια 50 χρονια.Μου προσφεραν καφε αλλα αρνηθηκα γιατι δεν ειχα φαει.Και τοτε η γυναικα πηγε καπου και επεστρεψε με ενα πιατο με τυρι(δικο τους),πεπονι(απο τον κηπο)και ψωμι.Ηταν απιστευτο συναισθημα αυτο που ενοιωσα.
Αν γινοταν να εμενα εκει για παντα.

Μετα,οταν καηκε η Σαμος στεναχωρηθηκα παρα πολυ.Σαν να ημουν απο εκει.

(Το αλλο δεν θα το γραψω γιατι ηταν πολλα αυτα.Αλλη φορα)

Ξένοι, όπως είμασταν.

"Μετά από τόσα γεγονότα, τόσες νύχτες αϋπνίας, τόσα γέλια και τόσα κλάματα, κι αναμονές, και μεγάλα, μακρόσυρτα φιλιά, γινόμαστε πάλι ξένοι, όπως ξένοι είμασταν. Όλα ξετυλίγονται γρήγορα, ζούμε στον πλανήτη των ανέμων που τρέχουν: ζούμε και ξεχνάμε κι έπειτα πάλι κάνουμε την ίδια λάθος κίνηση. Μετά απ’ όλα, δεν μένει τίποτα: κάθε τέλος της χρονιάς, σβήνουμε δεκάδες ονόματα κι αριθμούς κι όλο προχωρούμε, βαθύτερα, μες στο σκοτάδι. Και, γράφω ξανά και ξανά την ίδια ιστορία, μήπως καταφέρω και της δώσω ένα καλό τέλος. Γράφω τα γεγονότα για να μη γλιστρήσουν, συγκρατώ τα κινούμενα επίπεδα, τις μορφές της ασυνέχειας μέσα στο χώρο: όταν ξημερώνει, είμαι πολύ, πάρα πολύ κουρασμένη – όσο πλησιάζω στη γραμμή του ορίζοντα, τόσο απομακρύνεται, όσο προχωρώ, τόσο πυκνώνει το παλιό εκείνο αμφεταμινικό σκοτάδι. Και, μετά από τόσα γεγονότα, τόσα τρομερά ξενύχτια, μένουμε ανέπαφοι κι όλα μοιάζουν καινούργια κι αρχίζουν με τους γνώριμους ρυθμούς της κόλασης: δε θα ησυχάσουμε ποτέ, ποτέ δε θα ξεκουραστούμε. Άργησες, άργησες χαρακτηριστικά: δεν είμαι πια εδώ – η εκρηκτική σου σιωπή σκορπάει όλα τα γεγονότα, κι όταν θα ξεχαστούν θα είμαστε πάλι ξένοι."

(απο το αγαπημενο μου βιβλιο της Σωτης-Aλφαμπετ Σιτυ)

Πηγα παλι ...

...στη θαλασσα.Παλι με τις μικρες.Ομως σημερα τις αφησα στην αλλη ακρη,πηρα εναν κοκκινο μαρκαδορο και εγραφα οτι σκεφτομουν πανω σε βοτσαλα.
Μετα με πιασαν τα κλαμματα.Μπηκα στο νερο και συνηλθα.Αφησα το σωμα μου να το παρασυρει ρευμα.Μετα βγηκα πεινασμενη.Ηθελα να φαω φαγητο,αγκαλιες,κουσομπολιο,φιλια,βιβλια,ερωτα.Τα παντα.Πηρα τις μικρες και πηγαμε για παγωτο.Ηταν το καλυτερο υποκαταστατο για ολα αυτα που ζητουσα.
Τα βοτσαλα τα αφησα μισοκρυμμενα πλαι στο κυμα.
Σαν ενα Blog-ακι που μολις ξεπεταχτηκε απο το πουθενα.

Τα φιλια μου.

Μαθημα πρωτοτυπιας.

Πηρα τις μικρες μου φιλες-τις εχω μεγαλωσει σχεδον-8 και 9 χρονων και πηγαμε για μπανιο.Η μια φοβοτανε τους "βραχους"(εννοειται πως η θαλασσα ειναι διαμαντι,απλα εβλεπε να σκουραινει πιο μεσα και ελεγε βραχους)και η αλλη δεν ειχε βατραχοπεδιλα και γκρινιαζε.Τις πηρα καποια στιγμη απο το χερι,πηγαμε λιγο πιο βαθια και περιμενα να κανουν αυτο που πιστευα πως θα κανουν.Να τυλιχτουν πανω μου για να νοιωσουν ασφαλεια.Το κανει και η ανηψια μου,οποτε βρεθουμε μαζι στη θαλασσα και με τρελλαινει-τι ωραια αισθηση το να παρεχεις σιγουρια σε καποιον-.
Μετα βγηκαμε στην παραλια και περασαν τουλαχιστον 1 ωρα βαζοντας αντιλιακα και κρεμες.Μολις τελειωσαν και ξαπλωσαν-για να μαυρισουν παρακαλω-τις εκανα πλακα οτι φευγουμε και φρικαραν.Οταν το καταλαβαν ξεσκιστηκαν στο γελιο γιατι καταλαβαν τι ακριβως εννουσα.
Μαζεψανε πετρες και ξυλα για να κανουν ενα δωρο στην Α. που ειχε σημερα γενεθλια.Γυρισαμε σπιτι και πηραν μπογιες και μαρκαδορους και σκεφτηκαν το εξης απιστευτο:αντι για μια απλη καρτα γενεθλιων που στην αρχη ειχαν σκεφτει,γραψαν σε 4 βοτσαλα ενα παραμυθι.

Βοτσαλο1:Οταν η θαλασσα ειναι μακρυα...
Βοτσαλο2:...μπορεις να ακους την ανασα της...
Βoτσαλο3:...μεσα απο...
Βοτσαλο4:...τα κοχυλια.

Τα ζωγραφησαν κιολας και αυτο ηταν το δωρο τους.
Μου φανηκε απιστευτο.

Καληνυχτα μας.




Ακουσμα:2046

Τα προσωπικα βιβλια.

Διαβασα ενα υπεροχο αρθρο -αυτο εδω -και θυμηθηκα οτι πριν καποια χρονια επεσαν στα χερια μου δυο εκκλησιαστικα βιβλια του 1887.Στις αδειες σελιδες εχεις καποιες σημειωσεις που αφηναν κατα καιρους διαφοροι ανθρωποι.
Σημειωσεις με ομορφα καλλιτεχνικα γραμματα απο ανθρωπους που κατι τους εκανε να χρησιμοποιησουν αυτα τα βιβλια ως ημερολογια.

Σημειωσεις του τυπου(δυστυχως δεν τα εχω μπροστα μου τωρα,απο οσα θυμαμαι):
Σημερα 17 ιουνιου του 1916 το σιταρι κανει "τοσο",το ψωμι "τοσο".
Εχουμε πολεμο.
Εγω ο"ταδε",πολεμησα"εκει".
Σημερα 25 Μαίου 1924..χιονισε!

Και κατι που μου εκανε πολυ εντυπωση.
Καπου στο τελος μιας σελιδας εγραφε με αχνα γραμματα "Οραμα". (τι να ειδε αραγε αυτος ο κυριος,ισως και ο παπας του χωριου;Θα'θελα να μαθω.)

Λεει λοιπον ο Παναγιωτης "Η συμβουλή μου είναι να μην αφιερώνετε τα βιβλία σας. Αγοράστε μια κάρτα και βάλτε τη ανάμεσα στις σελίδες. Έχω βρει πολλά βιβλία με αφιερώσεις: συγγραφείς που τα στέλνουν σε κριτικούς, φίλοι σε φίλους, ερωτευμένοι μεταξύ τους, οι οποίοι μετά το χωρισμό πάνε να πουλήσουν τα βιβλία. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την λήθη, την καταστροφή και το θάνατο, όλα τελειώνουν κάποτε και γι'αυτό σας προτείνω να κάνετε έρωτα όσο περισσότερο μπορείτε με όσο λιγότερες αναστολές γίνεται αλλά προς θεού μην δώσετε την ευκαιρία στο πρόσωπο που αγαπάτε να πουλήσει τα βιβλία μαζί με τις αφιερώσεις σας. Όσοι σκέφτεστε να πουλήσετε βιβλία που κάποτε σας δώρισαν να ξέρετε πως ο παλαιοπώλης θα τ' αποτιμήσει φθηνότερα κι από τα εισιτήρια που χαλάσατε για να πάτε στο Μοναστηράκι. Γιατί να μην κρατήσετε τα δώρα; Όσοι θέλετε να κάνετε δώρο βιβλία πάρτε τα μέτρα σας: μην αφήνετε διακριτικά σημάδια πάνω τους, αφιερώσεις και προσωπικά μηνύματα γιατί κάποτε θα καταλήξουν σε ξένα χέρια, όπως κατέληξαν και τα κορμιά που αγαπήσατε και μεταχειριστήκατε."

Εγω παλι λατρευω τα βιβλια που εχουν σημειωσεις,αφιερωσεις,ζωγραφιες.Ακομα και λεξουλες οχι τοσο μεγαλης σημασιας.Απλα να υπαρχει παντα επανω τους η ιστορια τους,οι ανθρωποι που τα ξεφυλλισαν,που τα μυρισαν,που τα χαιδεψαν.Μ'αρεσει να φανταζομαι ποιος και γιατι εγραψε μια αφιερωση.
Γι'αυτο και παντα διαβαζω με ενα μολυβι στο χερι.Σημειωνω,τραβαω γραμμες και αφηνω την δικη μου πνοη πανω στα βιβλια.


Υ.Γ...επισης αγοραζω και δισκους με αφιερωσεις.Οποτε πεσουν στα χερια μου.

Επλυνα τα χαλια...

...βαζω σκουπα καθε μερα,ξεσκονιζω συνεχεια,απλωνω τις κουβερτες το πρωι,βαζω μπουγαδα αλλα ακομα να συμμαζεψω το μεσα μου.


Υ.Γ....καντε μια ευχη για καποιον που τη χρειαζεται.

Αγαπημενο και κατι παραπανω.

"Ξύπνησα μες στον ύπνο μου κι άκουσα δυο φωνές
Η μία μου 'πε ξέχνα τη και πάψε πια να κλαις
Μα η άλλη ήταν η δικιά σου μέσα απ' του ύπνου, του εφιάλτη οι γραμμές
Μου 'λεγε αγάπη μου κοιμήσου θα 'μαι κοντά σου όταν με θες

Τα χρόνια είν' αμέτρητα μα είν' η ζωή μικρή
Συνήθισα να σ' αγαπώ συνήθισες και συ

Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο ένα φτηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές
Για να χωράει κάπου ο πόνος τις νύχτες όταν μένω μόνος
Τις σιωπές μου να μετράω να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
Θα 'μαι κοντά σου όταν με θες

Το παραμύθι τελείωσε κι αρχίζει η ζωή
Αχ να 'ταν η αλήθεια σου σαν ψέμα αληθινή
Τι να την κάνω τη ζωή μου στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου να σε πιστέψει πάλι απ' την αρχή

Να σε πιστεύει όταν μ' αγγίζεις τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις
Όταν λες θα 'μαι κοντά σου όταν με θες."









Υ.Γ....Θελω να περνανε οι μερες γρηγορα μεχρι να ερθεις για παντα.
Και μετα οι μερες να περνανε οσο πιο αργα γινεται,μεχρι να πεθανουμε.

Μια ενδιαφερουσα εκδοχη...

...του Λανσελότου Αρθουρ!


vangelakas: Λιγη προσοχη στους recipients ρε παιδια!

Δεν καταφεραμε...

...τελικα να το σωσουμε το μικρουλι που περιμενε το μοσχευμα.

Το χαμογελο του δεν νομιζω να μου φυγει ποτε απο το μυαλο.

Και ας χαμογελαει πικρα που δεν το βοηθησαμε.

Γαμωτο...

Πηρα το καινουργιο...

...(επιτελους) βιβλιο στο Τσαγκαρουσιανου.Το διαβασα σε δυο ωρες και μετα εκανα κατι που δεν το εχω ξανακανει ποτε.Το ξαναρχισα απο την αρχη.Την ιδια στιγμη.
Δεν ειναι το βιβλιο που θα θυμαμαι σε ολη μου τη ζωη-ναι,υπαρχουν τετοια-αλλα ειναι ενα μικρο βιβλιαρακι που τα κειμενα του σου χαιδευουν την ψυχη.Αυτο και μονο.






Υ.Γ...στην Αυστρια,λεει,βρηκαν σε ενα σπιτι,2 νεογεννητα κατεψυγμενα και ενα θαμμενο μεσα σε τσιμεντο.

Υ.Γ2...Τι ανθρωποι ειναι αυτοι,Χριστε μου;;