Εχω μια ανηψια...

...που μαλλον δεν την αισθανομαι ανηψια μου αλλα παιδι μου.(Δεν θα ξεχασω ποτε οτι οταν την επιασα στα χερια την πρωτη φορα,εβαλα τα κλαμματα γιατι σκεφτηκα οτι αν παθει κατι θα πεθανω.)
Ειναι δυομιση χρονων και περναμε τους χειμωνες μαζι.Τα καλοκαιρια δυστυχως την αποχωριζομαι αλλα το χεμωνα ειμαστε συνεχεια μαζι,κοιμομαστε μαζι,παιζουμε μαζι και ετσι καπου ισορροπουν τα πραγματα.Ηρθε λοιπον το Πασχα να με δει αλλα δεν μας εφτασε.Εκανα και εγω ενα ταξιδι αστραπη αλλα και παλι...ηταν λιγο.Καθομασταν στο μπαλκονι και μου ελεγε:"παω στο δωματιο...μη φυγεις.Παω να κανω τσισα μου....μη φυγεις."Αλλα και παλι εφυγα.
Χθες λοιπον με πηρε τηλεφωνο και εχοντας παθει μια κριση αρχισε να φωναζει: "αμαν,θελω να ερθεις.Να παρεις λιγο αεροπλανο,λιγο καραβι και να ερθεις."
(φοβερη η αισθηση του "λιγο"!)

Αυτο ηταν.Με γονατισε......και πραγματικα δεν ξερω,αν μπορει καποιος αλλος να αγγιξει ετσι την καρδια μου οπως αυτο το μικρο πλασματακι.