...το κλαμα ενος μωρου "μ'αυτο",
ειναι σιγουρο οτι "αυτο" θα με πονεσει πιο πολυ.
Αφιερωμενο στον Πολυβιο,στο Μαιανδρο και στη Mindstripper γιατι κατι τους -μας- τρωει τελευταια.
Υ.Γ...ειναι κοντα η μερα που με μαργαριτες,καϊπιρινιες και μοχιτος,θα λυσουμε ολα μας τα αινιγματα.Σας φιλω πολυ.
Υ.Γ2.."Λοιπον,οπως τα χερια μου ξερουν ολα τα χαδια και τα ματια μου ολες τις ματιες,ετσι και τα χειλη μου θυμουνται ολες τις λεξεις,το στομα μου ειναι γεματο με φρασεις,αλλο αν καθονται μεσα εκει και διαλυονται,κατι τετοιο σαν να ειπωθηκε με ενα εναρκτηριο αργοσυρτο αχ,που η Στελλα δεν αφησε ασχολιαστο,λαμποντας ειπε και το εννοουσε,αγαπω τους ανθρωπους που αναστεναζουν ωραια."
Ο Αγιος της Μοναξιας.
13 comments:
το blog σου είναι απίστευτο! (εξαιρετικές και οι φωτο)
Ήρθα χθες για πρώτη φορά και θα μείνω.
Τώρα στον άγιο, ποιος είναι ghost; Το νησί ίσως;
@Anastasie...Εισαι τυχερος...πετυχες και στη μερα που κερναμε μαργαριτες.:P
Αυτος ο Αγιος μονο ghost μπορει να ειναι.
αυτό το "τελευταία", αν εξαιρέσεις τα πρώτα δέκα χρόνια (και παλι πολλά λέω), ισούται, μάλλον, με την υπόλοιπη μέχρι τούδε ζωή μας. ευχαριστώ, όμορφη. πολλά φιλιά στη θάλασσα. επιφυλάασομαι :-))
ADSL δεν έχω ακόμα, αλλά πάρε μία γραπτή αφιέρωση ρε κοπελιά. Κι άιντε στην υγειά μας.
Τα όνειρα μου σαν παιγνίδια κουρδισμένα
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα
Κι έτσι το δρόμο μου ανάποδα μαζεύω
Θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια
Τάιζα τους λύκους και μου τρώγανε τα χέρια
Γι' αυτό παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος
Κι όλους τους δρόμου που με 'βγάλαν εδώ πέρα
Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος
Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες
Όλο μου 'λέγαν σε κανένα δε χρωστάω
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω
Και 'γε τις άφησα και έψαξα για νέες
Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω
Μου έμαθε το κύμα ν' αγαπάω
Κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο
Η Μόνη Μου Πατρίδα Είναι Ο Χρόνος
Οδυσσέας Ιωάννου - Μίλτος Πασχαλίδης
Θέλω κι εγώ ένα μοχίτο κοπελιά ;-)
ΧΧΧ
...εγώ μπορώ να έχω μια μαργαρίτα παρακαλώ? με μπόλικο lime please!
Καλημέρες πολλές :)
καλημέρα σου κορίτσι...
και εγώ εκείνο το μπλε-γαλάζιο-τυρκουαζ...σε παρακαλώ!
Μαρκησια και Γαλαξια...και ενα και δυο και τρια ποτακια κερναμε.Φιλια σας.
@Μεθυσμενακι...εσυ εισαι ευκολη.Θες το:"οτι-να'ναι-βαζω-μεσα-αρκει-να- πετυχω-το-χρωμα".Εκει θα κολλησω;
Φιλια πολλα και καλες διακοπες.
μπορώ να έχω για αρχή ένα μοχίτο και έπειτα ένα ντάκιουρι με φυσικό χυμό μπανάνας;;;)
Επειδη εχω αυτο το προβλημα με τις μπανανες...(ξες μωρε...εκεινο με φρουτα),μηπως το θες με φραουλα;
:P
ωραία είναι εδώ οικεία πολύ.
Αινίγματα; Τα λύνουμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Κάποια επιμένουν με αυταρέσκεια στους γρίφους τους, που συχνά εμείς τους κάνουμε δύσκολους πολύ.
Στο κάτω κάτω, το ξέρουμε: Αν μας τελειώσουν τα αινίγματα, τελειώσαμε και μεις.
Ή όχι;
καλά θα το υποστώ και αυτό, με φράουλες λοιπόν, καλές είναι και αυτές ;)
@Δυων Ανατελλων...Συμφωνω απολυτα...αλλα καλο ειναι να τ'ανανεωνουμε.Μην μας τρωνε συνεχεια τα ιδια και τα ιδια.
Καλως ηρθες.
@Πνευμα...:)Στην υγεια σου.
Post a Comment