...που σπανια ξεχνας στη ζωη σου-ασχετα αν εχει επαναληφθει αρκετες φορες.Ειναι η δεδομενη στιγμη που κάποια καινουργια δαχτυλα κανουν βολτες στις μικρες-αλλα υπαρκτες-ρυτιδες του προσωπου σου.Ειναι η στιγμη που χωρις πολλη σκεψη βουτας το χερι σου μεσα στο στο δικο του.Που ψαχνεις κατω από τα γυαλια του να δεις αν σε κοιταει.Που φορας τα γυαλια σου για να τον κρυφοκοιταζεις.Που νοιωθεις ότι είναι συνεχεια διπλα σου-και ας μην είναι.Που θες να μιλησεις αλλα αφηνεις τη σιωπη να πει αυτό που θελεις.Που αλλες φορες παλι,θελεις να τα πεις ολα.Ειναι η στιγμη που γνωριζεις ένα καινουργιο σωμα.Και που θες να μην αφησεις σπιθαμή ανεξερευνητη.Ειναι που αποκτας νεες συνηθειες.Που νοιωθεις οτι η τραπουλα ξαναμοιραστηκε.
Ετσι και σημερα...
"Να σου πω...παρε με από εδω."
5 comments:
Για κάτι τέτοιες στιγμές ζούμε. Σωστά;
είναι η κάθε στιγμή που σε περιμένει στην γωνία και εσύ πρέπει να την προσέξεις...πολύ καλά...για να μην την χάσεις
από τα λίγα πράγματα που μετράνε....
αυτή η στιγμή!
Αχέμ.
πάντα τέτοια κοπελιά ;-)
ΧΧ
!!!
;)
Post a Comment