...το αντικειμενο του ποθου μας αλλα τον ιδιο μας τον ποθο, λεει ο Νιτσε,και εγω ψαχνω βαθια μεσα μου να θυμηθω τι ειναι ποθος.
Υ.Γ....."Τα χρόνια είν' αμέτρητα μα είν' η ζωή μικρή
Συνήθισα να σ' αγαπώ συνήθισες και συ."
Υ.Γ....."Τα χρόνια είν' αμέτρητα μα είν' η ζωή μικρή
Συνήθισα να σ' αγαπώ συνήθισες και συ."
5 comments:
Από ότι φαίνεται η συνήθεια είναι κάτι που όσο και να προσπαθείς δύσκολα την αποφεύγεις. Και μετά ξυπνάς ένα πρωί και είσαι μόνος. Και συνηδειτοποιείς τι έγινε...
"Μια καταιγίδα θέλω να ‘ρθει να ουρλιάξει
πόσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο να ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
Όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ το ποτό
Απ το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
Κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σαν χιόνι
Και ανατινάζει του μυαλού μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι"
Απιστευτο μου φαινεται οτι αφησες εξω τον καλυτερο στιχο του τραγουδιου...
"Απ' της ψυχής μου το ιερό ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω"
Κοίτα, κι εγώ τον θεωρώ τον καλύτερο στίχο (άλλωστε στο κομμάτι βοηθάει πολύ και η ένταση και η ερμηνεία στο συγκεκριμένο μέρος για να αναδειχθεί), αλλά δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι ταίριαζε απόλυτα με αυτό που ήθελα να πώ. Γι' αυτό και μετά από σκέψη τον άφησα απ'έξω.
Μάλλον όμως έχεις δίκιο τώρα που το ξανακοιτώ! :)
με τον στίχο ή χωρίς,
χαίρομαι που ανακάλυψα οτι έχουμε κοινά μουσικά γούστα....
:-)
Post a Comment