Σημερα στην παραλια...

...θυμηθηκα,πριν απο πολλα χρονια,μια παρεα 5-6 κοριτσιων που καναμε τα πρωτα μας αυτονομα βηματα.Εκει κοντα στα πρωτα χρονια του γυμνασιου.
Οι πρωτες εκδρομες,οι πρωτοι εξοδοι,τα πρωτα καρδιοχτυπια και πανω απ'ολα οι πρωτοι Φιλοι.Ειχαμε παει σε καποιο εξοχικο και ξαμολυθηκαμε στην παραλια.Παιξαμε,γελασαμε,μιλησαμε και μια απο αυτες τις φιλες πηγε λιγο παραπερα και εβαλε τα κλαμματα.Ενα κλαμα βουβο,εσωτερικο.Απ'αυτο που σε πλησιαζει οταν εισαι καλα.Οταν εχεις γελασει,χαρει και εισαι στην καλυτερη σου στιγμη.Τοτε σαν μικροσκοπικο συννεφακι ερχεται απο πανω σου και σου θυμιζει οτι πρεπει κατι τετοιες στιγμες να τις προσεχεις.Γιατι ειναι στιγμες ευτυχιας.Κ'ισως να μην ζησεις πολλες στη ζωη σου.Μετα απο χρονια καταλαβα οτι εκεινο το κλαμα ηταν κλαμα χαρας και συνειδητοποιησης.Οταν συνειδητοποιεις τι σημαινουν οι φιλοι στη ζωη σου το λιγοτερο που μπορεις να κανεις ειναι να κλαψεις.Και να πεθανεις απο ευτυχια ισως.

Σημερα ειχα μια καλη μερα.Και σε καποια φαση δακρυσα και λιγο.

Καλημερα.


Υ.Γ....δεν θα ξεχασω ποτε και το δικο σου κλαμα.Ξερεις ποτε.