Διαλογος στον κηπο.

"-Που πας;
-Καπου ετσι..γενικα,να την πεσω.
-Τι γινεται επανω;
-Επανω;τι γινεται επανω;Ενταξει,ολα καλα επανω.
-Κοιτα....κοιτα.Αμα θελεις να κοιμηθουμε μαζι...ενταξει.
-Ξερεις κατι;
-Τι;
-Δεν μ'αρεσει ετσι.
-Και πως το περιμενες δηλαδη;
-Δεν ξερω,δεν ξερω...καπως αλλιως.Παντως οχι ετσι...
Παμε μια βολτα στο δρομο...
Τουλαχιστον αν ολ'αυτα δεν γινονται απο φοβο ή απο ανια ή απο συναδελφικη διαθεση.
Μ'αγαπας λιγο;
-Σςςς...οχι μεγαλα λογια,δεν ειπαμε;
-Μαλιστα...δηλαδη μ'εσενα πως γινεται;Κατεβαζουμε το φερμουαρ,ξεκουμπωνουμε το παντελονι,παπ!..τελειωσαμε;
-Δεν με παιρνει για περισσοτερα.
-Χμ,μαλιστα...Ακου τωρα το μαθημα της ανατομιας.
Αυτος εδω ειναι ο εγκεφαλος,ο εγκεφαλος που διψαει γι'αληθεια και ποτε δεν του δινουν αρκετη και ποτε δεν χορταινει.Κι'αυτη εδω ειναι η κοιλια,που διψαει για τροφη.Κι'αυτο εδω κατω ειναι το φυλο,που διψαει για ερωτα γιατι νοιωθει μοναξια ποτε-ποτε...Εγω στη ζωη μου τα'θρεψα,τα χορτασα και τα τρια οσο μπορουσα και οσο ηθελα.Εσυ μπορει την κοιλια σου λιγο...με φασκομηλο βεβαια.
Αλλα απο αληθεια,απο ερωτα...Τιποτα,τιποτα,τιποτα.
Μονο φουσκωμενα λογια και καμωματα και ποζες...σ'αφηνει το χερι.
Το μαθημα τελειωσε,μπορεις να πηγαινεις."

Σκεφτομαι εκεινες τις μερες...

...του καλοκαιριου,που απο ενα σημειο και μετα δεν μ'ενοιαζε ο κοσμος.Απλα τραβουσα το παραβαν του μυαλου μου και επαιζα μουσικη μονο για μενα.Το καταπληκτικο ηταν οτι ο κοσμος γινοταν ενα με μενα,σερνοταν μαζι μου στο πατωμα,πετουσε μαζι μου στον αερα,χαραζε καθετα τις φλεβες του,βουτουσε στα βαθια,σιγοψιθυριζε στιχους και ας ηξερε οτι αυτο του καιει την καρδια.Κι'οταν γυρνουσα την πλατη μου,οσο σκατα και να'μουν,οσο χαμενη και ζαλισμενη...χαμογελουσα.
Η μουσικη ειναι ενας λογος για να ζω.

Εξω βρεχει ...

...και χιονιζει απο το πρωι.Κατι τετοιες μουντες μερες τα μουσικα μου γουστα γινονται πολυ περιεργα.Ασυνηθιστα βαρια.Ηθελα να μεταφερθω ξαφνικα σ'ενα ωραιο μπαρ με μεγαλη τζαμαρια και να πινω κρασια ολη μερα.Ας πουμε...

Σ'εκεινο το Βερολινεζικο μπαρ με την ωραια μουσικη,που μειναμε τελευταιες(οι τρες μας) και πιναμε σαμπανια.

Σ'εκεινο το φοιτητικο στη Padova που σε καποια φαση χτυπησε ενα καμπανακι και μας βγαλαν ολους εξω,για να μπουνε μεσα αυτοι που θα τρωγανε.

Στο καφε του Ελευθερουδακη στην Αθηνα,που οποτε παω λειωνω στους καναπεδες.

Σ'εκεινη την pub στο Εδιμβουργο-tron tavern,νομιζω-που πηγαμε 11 παρα και δεν προλαβαμε καν τη μπυρα μας να πιουμε.(ξαναπηγαμε ομως την αλλη μερα νωρις και φυγαμε με τα τεσσερα.)

Στην Ρωμη-στο trastevere-μεσα στο μικροσποπικο εκεινο καφε με τα τρια και μοναδικα τραπεζια.

Στο Παρισι,διπλα στον κινηματογραφο,πρωτα ηπιαμε καφε 3 ωρες και μετα καθισαμε για φαγητο αλλες τοσες.

Και τελος στη Φλωρεντια,πισω απο το Duomo σ'εκεινο το καφε με τα πολλα δωματια και επιπεδα που ηταν πολυχρωμα διακοσμημενο,με πολλα μουσικα οργανα και καρεκλες απο παλιους κινηματογραφους.



Υ.Γ..η φωτο ειναι της Mindstripper και την εβαλα χωρις να τη ρωτησω αλλα νομιζω πως εχω και εγω καποια δικαιωματα,εε?

To βραδυ πεινασα...

...και μην εχοντας τιποτ'αλλο,εβρασα δυο αυγα.Θυμηθηκα λοιπον οτι οι γονεις μου,καταλαβαν οτι υπνοβατω οταν βρηκαν ενα πρωινο τα τσοφλια ενος αυγου στη κουζινα.Φυσικα αν δεν ειχαν ακολουθησει κι'αλλες περιπτωσεις(απο τη σκαλες με μαζεψαν μια νυχτα-ευτυχως ειχα πατησει το κουδουνι αντι για το φως)θα πιστευαν οτι ειμαι απλα λαιμαργη.
Τωρα που πλησιαζουν τα Χριστουγεννα μου'ρθε να δω ξανα το Love actually.Ειναι απο τις λιγες ταινιες που εβαλα να δω τα extras και πραγματικα απορω που αφησαν εξω,καποιες πολυ καλες σκηνες.
Μυρισε Χριστουγεννα.Το θερμομετρο εξω εγραφε 2 βαθμους πριν κανενα διωρο.Φυσικα το κρυο εχει ρημαξει το ποδι μου.Την παρασκευη εκανα την τεταρτη μαγνητικη της ζωης μου και ακομα να συνηθισω το φερετρο-μηχανημα.Την πρωτη φορα που μπηκα μετα απο 10 δευτερα ζητησα να με βγαλουν και ειχα 18 πιεση.Μετα το βρηκα το κολπο.Δεν με πειραζει να στραβολαιμιαζω κοιτωντας προς τα πισω αρκει να μην νοιωσω αυτο το πλακωμα ξανα.Τεσπα...ο γιατρος βρηκε το ποδι σε κακη κατασταση.Βαριεμαι παλι τα ιδια.

Απορία.

"-Παιδί μου που είν’τα γράμματα
παιδί μου που'ναι ο νους σου?
-Τα γράμματά μου στο χαρτί
και ο νους μου πέρα δέρνει."

Ευτυχως υπαρχει και ο Γιουγκερμαν.

Διαβαζοντας(και ολοκληρωνοντας)τα στερνα του γιουγκερμαν, κλαιγοντας συνεχως,μην επιτρεποντας με να αφησω ελευθερους τους λυγμους για να μην ακουστω...

... πεταγονταν κατι εικονες σου, πολυ γλυκιες. Αυτες που με εκαναν να σε αγαπησω και να σε αγαπω.



Υ.Γ....ξερεις τι μου ελειψε?....το μοτιβο της ελιας.

Σταδιαλα....

...αν δεν σε στηριζουν οι φιλοι σου,
τι σκατα θες απ΄τη ζωη?

Εεεε?

(Αφιερωμενο εξαιρετικα)


Υ.Γ."Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγνώμη
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνία
η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
κι η μόνη εκδίκηση η λησμονιά."

Σημερα καναμε τα γενεθλια...

...της μικρης και η νυφη μου καταφερε να δωσει μια νεα εκδοχη στο τι σημαινει παιδικο παρτυ.(Ακομα γελαω.)Ειχαν μαζευτει καμια 15αρια παιδακια μαζι με τους γονεις τους.Την ωρα που ετοιμαζομασταν να κοψουμε την τουρτα,η Ν. εκανε μια μηχανικη κινηση,να χαμηλωσει την ενταση της μουσικης που εβγαινε απο τα ηχεια της τηελορασης.Ελα ομως που αντι να πατησει το κουμπι της εντασης,πατησε κατα λαθος το κουμπι της δορυφορικης που εκεινη την ωρα εδειχνε μια ταινια-αυστηρα-για ενηλικες.Και οταν λεω αυστηρα εννοω πολυυυ αυστηρα.Ευτυχως τα παιδακια ειχαν γυρισμενη την πλατη αλλα εγω κλαιω απο τα γελια οταν σκεφτομαι τις φατσες των γονιων και ειδικα της Ν.οταν καταλαβε τι εκανε.

Την καληνυχτα μου και καλο σ/κ σε ολους.


Υ.Γ.."Ρουμ παπαρούμ παπαρούμ παπαρούνα
Ρουμ παπαρούμ παπαρούμ παπαρούνα
Την στύβουμε και κάνουμε μαντζούνα
Και ύστερα την βάζουμε να βράζει
Δεκαοκτώ μερόνυχτα σε σιγανή φωτιά"

Πριν τρια χρονια...

...τετοια μερα,ηρθε στη ζωη μου ενα πλασματακι και την εκανε ανω κατω.
Δεν ξερω τι με κανει περισσοτερο ευτυχισμενη,οταν λεει με το μοναδικο της τροπο το ονομα μου ή οταν ερχεται και μ'αγκαλιαζει σφιχτα σε ασχετες στιγμες.Οταν με εκπλησει με τις ατακες της ή οταν θελει να κοιμηθει στο κρεββατι μου.Ολ'αυτα και απειρα ακομα με κανουν χαζοχαρουμενη θεια σε σημειο που φυσικα ποτε δεν φανταζομουν.
Και δεν ευχομαι τιποτε αλλα εκτος απο το να μην φυγω απο διπλα της ποτε.
Να΄μαι εκει οποτε με χρειαζεται και αυτο να το ξερει παντα.
Και να τη χαιρομαι.Ναι...να τη χαιρομαι.


Υ.Γ..."Πέρα στο μυζηθρόκαμπο και στο γιαουρτοπόταμο
μια νύφη με τα πέπλα της σαπούνιζε τ' ασπρόρουχα
Τα ξέπλενε,τα στέγνωνε,τ' αλάτιζε,τ' αλεύρωνε,
τα ζαχαροσιδέρωνε και τραγουδούσε κι έλεγε
Κύλα γιαουρτοπόταμε ν' ασπρίσεις τ' άσπρ' ασπρόρουχα
κι οι γλάροι θα τα πάρουνε στο γυάλινο παγόβουνο
Και πάνω στο παγόβουνο σ' ένα σταμνί μαρμάρινο
κάθεται 'μένα ο άντρας μου ο σιωπηλός χιονάνθρωπος."

Επειδη μου τυχαν...

...διαφορα αυτο το διημερο και δεν προλαβα να το πω:
Χαρηκα που σας γνωρισα.





Υ.Γ...και ναι,μαλλον δεν τα παω καλα με τα λογια.

Ποσο ευκολα...

...μπορει να ειναι τα πραγματα για τους ανθρωπους καμια φορα.Και ποσο δυσκολα οταν εμπλεκονται "μεσαζωντες" και "ειρηνοποιοι".Ποση ψυχικη δυναμη ειχαν αραγε,οι Παλαιστινιοι γονεις του 11χρονου,που δωρισαν τα οργανα του νεκρου παιδιου τους για να σωθουν οι ζωες 3 παιδιων στο Ισραηλ?




"Κι αναγνωρίζοντας πως κάποια πράγματα
δεν είχαν ειπωθεί όπως θα έπρεπε
μια νέα αρχή είναι αυτό που τώρα πρέπει να επιδιώξουμε
μ’ ένα σκοπό αιώνια ειρήνη
Γιατί αυτό που υπάρχει μέσα στα κρανία μας ωρύεται
κι όσο τις μέρες μας ξοδεύουμε, η ζωή μας σβήνει."
(Κ.Υ)

Δυο κλικ ακομα...

Δεν εχω πιο ωραιο...

...απο το να ταξιδευω στην Ηπειρο και στη Δυτικη Μακεδονια αυτη την εποχη.Να οδηγω σε δρομους κακοτραχαλους και αγνωστους στους χαρτες και στα χλιδατα τζιπ.Να συναντω χωρια ξεχασμενα και ανθρωπους ηρεμους και φιλοξενους.Ισως μια ιδεα απο τα χρωματα μπορω να μεταφερω(και αυτο σιγουρα δεν ειναι αυτο που φαινεται)αλλα αυτο που δεν μπορω με τιποτα να μεταφερω-και λυπαμαι-ειναι η μυρωδια.Απ'το καμμενο ξυλο,απ'το νωπο χωμα και τα φυλλα,απ'τα ψημενα καστανα και τα φρεσκα καρυδια,απ'την ψιχαλα.Δυστυχως ολ'αυτα μενουν στο δικο μου μυαλο που ανυπομονει να ξαναπαει σ'αυτα τα βουνα για αλλη μια φορα.Δεν εχω καλυτερο πραγμα απο το χειμωνα σ'αυτα τα μερη.Ξανα και ξανα και ξανα.