Βραδυ Κυριακης.

Καθως εστριψα απο τον περιφεριακο προς το Θεατρο Δασους,επεσα σε μποτιλιαρισμα. Δεν περιμενα οτι μια τετοια εκδηλωση να προκαλεσει μποτιλιαρισμα ειναι η αληθεια. Καθως παρκαρα μεσα στο δασος,εσκασε μυτη ενας πιτσιρικος. Κρατουσε φελιζολ για τις κερκιδες.
-Θα παρεις,κυρια;
-Δωσε 2.Ποσο κανουν;
-2 ευρω,κυρια,για να μην καθεστε κατω.
-Αντε καλα...περιμενε να ψαξω για ψιλα.(αρχιζουμε να ψαχνομαστε για ψιλα και αυτος μες τη χαρα,μας πιανει την κουβεντα.)
-Τα τελευταια τα δωσαμε στο περιπτερο,του λεμε,για να παρουμε καπνο.
-Καπνοοοο;Γιατι,για να βαλετε φωτια;(ασχετο,αλλα εκει πηγε το μυαλο του.)
-Οχι βρε...δεν πρεπει να βαζουμε φωτια.Ουτε εμεις,ουτε εσυ,ουτε κανενας.
-Ουτε αν σου δωσει καποιος λεφτα;
-Γιατι,σου εδωσε κανεις λεφτα για να βαλεις φωτια;
-Οχι,αλλα,να....
Εκει αρχισε να τα μασαει λιγο,πηρε το διευρω και αξαφανιστηκε.

Πλησιαζοντας το θεατρο φυσικα πουλουσαν τα φελιζολ φθηνοτερα αλλα εχε χαρη που ηταν συμπαθητικος.Ασκοπα βεβαια-τα φελιζολ- γιατι μετα απο λιγο μοιραζαν πολιτικα φυλλαδια και θα χρησιμευαν καλλιστα για τον ιδιο σκοπο αλλα εχε χαρη που ουτε να τα κατσω δεν ηθελα.

Μεσα ηταν ομορφα.Ειχε ωραια,δροσερη βραδυα και ο οριζοντας -αν και συννεφιασμενος-ηταν πεντακαθαρος.
Βλεπαμε τα παραλια του Ολυμπου και τον κοκκινο ουρανο.
Πεσαν τα φωτα και αρχισε η Aida.Πρωτη στη ζωη μου,που θα ελεγε και η ανηψια μου.
Εκει,στο ψηλοτερο διαζωμα,με εσενα,εβλεπα τον Ολυμπο να αστραφτει,την πολη κατω ηρεμη και ανησυχη ταυτοχρονα και ενοιωσα-σαν μεσα σε καταφυγιο ενα πραγμα-οτι δεν πρεπει να περιμενω να γερασω-οπως νομιζα-για να δω Οπερα.
Και δεν μ'ενοιαξε καν που μας επιασε βροχη και δεν ολοκληρωθηκε η παρασταση.
Ηταν πιο ολοκληρη απο ποτε.

Y.Γ... Φιλια και καλημερες.