Τωρα τα ονειρα μου ειναι κομμενα σε διαφορετικα κομματια και εχουν ολα μικρες-μικρες λεπτομερειες.Ξυπναω με αγχος και βιασυνη για να το τελειωσω.Βεβαια ξερω οτι σκοπος μου δεν ηταν να το κανω μονη μου αλλα δεν αντεχω και πεφτω με τα μουτρα-ειδικα οταν ειμαι μονη μου.Οταν το κεφαλι μου γινει εντελως καζανι το ριχνω στους sopranos και στο prison break,ανακατα.Κατα τ'αλλα,οι πληγες μου δεν κλεινουν και με πιανει μεγαλη φρικη οταν τις κοιταω.Και φυσικα-σαν καλη αρρωστη-ετοιμαζω τις βαλιτσες μου για Πασχα στο νησι.Σαν τουριστρια αυτη τη φορα.Ενας κυκλος εκλεισε,δεν ξερω αν σας το'πα.
Τις καλημερες μου και τα φιλια μου.