Φανηκε η μερα απο το πρωι...

...οτι θα ειναι περιεργη.Τα ξημερωματα η ομιχλη ηταν τοσο πυκνη που την εκοβες με το μαχαιρι και τη σερβιρες ανετα στο πιατο σαν μαρεγκα.Μετα ανοιξε ο ουρανος.Τα συννεφα τρεχαν σαν τρελλα και μενα μου μπηκαν τρελλες ιδεες-να φυγω παλι.
Το απογευμα γυρισα σπιτι,εκανα ενα μπανιο και ενω χαζευα στο νετ,νυσταξα.Σιγα το πραγμα μπορει να πεις τωρα εσυ,αλλα για εναν ανθρωπο που δεν κοιμαται ποτε μεσημερι και εχει να κοιμηθει 7,6 ή ακομα και 5 ωρες συνεχομενες,μηνες,ειναι μεγαλο πραγμα.Αφησα την τηλεοραση να παιζει στο μουγκο,αφησα το μελωδια να παιζει στο πισι,σκεπαστηκα και εκλεισα τα ματια.Δεν πρεπει να κοιμηθηκα ουτε 10 λεπτα.Ξυπνησα ιδρωμενη και τρομαγμενη.Ο μαμαλακης σερβιρε ενα γλυκο στο πιατο και ο ιωαννου καποιον ευχαριστουσε.Η καρδια μου χτυπουσε δυνατα-ακομα χτυπαει-.
Ειδα παλι εκεινο το ονειρο...εκεινο που ειδα το βραδυ πριν την εγχειρηση,πριν δυο χρονια.(το θυμασαι,Β;-σε σενα το ειχα τοτε.)Αν το ειχα καταγραψει θα εβλεπα τωρα οτι ηταν ακριβως ιδιο.Το πλανο,η σκηνοθεσια,ο ηχος,το μονταζ.Σαν να ηταν αποθηκευμενο σε καποιο συρταρι του μυαλου μου και καποιος το εβγαλε και το προβαλε.Κατεβαινα κατι σκαλες.Στην αρχη αργα και χαλαρα.Μετα με αγωνια και αγχος.Αρχισα να τρεχω και τελικα εφτασα σε ενα πλατυσκαλο.Εκει καθοσουν ορθιος και με περιμενες.Αγκαλιαστηκαμε και αφου τα ειπαμε λιγο και επρεπε να φυγεις μου ειπες:"Aντε ελα,σε περιμενω.Βαρεθηκα μονος μου".Και εφυγες.Και ξυπνησα.Χαλια.
Και τοτε και τωρα.Γιατι εσυ εισαι εκει "πανω" και εγω εδω κατω.Και απορω γιατι επιμενεις να μου κανεις προσκλησεις.Και αναρωτιεμαι,εγω μεχρι ποτε θα τις αποφευγω.
Να το εκλαβω ως σημαδι ή ως υποσυνειδητο μου φοβο;
Ή μηπως τελικα,οντως,βαρεθηκες μονος;
(θα δειξει.)