...κατασταση,απολαμβανω περισσοτερο την ησυχια.Δεν περνανε αυτοκινητα,δεν φωναζουν τα παιδια,τα σκυλια εχουν κρυφτει στα σπιτακια τους.Κοιταζω εξω απο το σπιτι και βλεπω μονο ασπρο.Εχω πιει δυο ζεστους καφεδες,ακουσα μουσικη(τελικα στο παρτυ των Χριστουγεννων,εκαψα ενα ηχειο),εγραψα cdακια για φιλους.
Νοιωθω σαν να εχω περισσοτερο χρονο στη διαθεση μου.Γιατι αραγε;
Την εξω ησυχια λοιπον,τη μεταφερω μεσα με ηχους σαν
αυτον και αυτον και πολλους αλλους.Αν δεν εχετε βαρεθει να ακουτε,ακουστε και αυτα και ισως το ασπρο γινει ξανα σαν αυτη την αυγη.
Υ.Γ..."Κι αν εχασα τη ζωη μου,την εχασα για πραγματα ασημαντα:
μια λεξη ή ενα κλειδι,ενα χθες ή ενα αυριο
ομως οι νυχτες μου εχουν παντα ενα αρωμα βιολετας γιατι θυμαμαι.
Ποσοι φιλοι που εφυγαν χωρις ν'αφησουν διευθυνση,ποσα λογια χωρις ανταποκριση
κι η μουσικη σκεφτομαι ειναι η θλιψη εκεινων που δεν προφτασαν ν'αγαπησουν"
(Τ.Λειβαδιτης)
7 comments:
εγώ γαμώτο ΄τα χιόνια τα βλέπω μόνο μέσα από την τηλεόραση....¨(
(Αν έχεις bandwidth,) μιά χαρά καιρός είναι για να κλειστείς σπίτι σου και να το ρίξεις στην αναζήτηση της γνώσης και στα μαστορέματα. Εγώ παιδεύω τους πυρήνες και τις Σάμπες απ' τα Λινούξια μου.
Και εγώ μια από ίδια. Ολοι λένε για χιόνια
και εδώ βρέχει. Αφου κάποια στιγμή σκέφτηκα
μήπως κάνουν πουλάκια τα μάτια μου
Υπάρχει ένας ουρανός μέσα σου που σε σκοτεινιάζει
το άσπρο άστρο στροβιλίζεται στην άσπρη του πληγή
Και τ'άκρα σου γίνονται τεράστια σαν τις σκιές των δέντρων
Η καρδιά σου, όμως, υγραίνει ενδόμυχα, σαν δρόσος, τη λέξη της απαρχής σου
Πόσο τυχεροί είμαστε που διαβάσαμε έστω κι ένα μόνο ποίημα του Λειβαδίτη?!
Ο θερμαϊκός στην φωτό είναι πανέμορφος! Και οι μουσικές σου επίσης!:-)
@drskafida και Johny...επιμενετε ακομα;
@Ονειρε...μη το λες πουθενα οτι δεν ειμαστε υποχρεωμενοι να βγουμε εξω.
@Μαρκησια...φιλια.
@angelito...συμφωνω απολυτα για το Λειβαδιτη.
Στη φωτο δεν ειναι ο Θερμαικος.Αλλωστε ειπα οτι ειναι αυγη.Ειναι ενα ξημερωμα σ'ενα μερος που σ'αρεσει πολυ.;-)
Χαιρομαι που σ'αρεσαν οι μουσικες.
Αυτή η φωτογραφία... τολμώ να πω ότι μου μιλάει ανάλογα με τους στίχους του Λειβαδίτη (μεγάλη κουβέντα αυτό, το ξέρω)... δεν είναι αυτό που βλέπω αλλά αυτή η αίσθηση που ανασυσταίνεται μέσα μου άσαρκη σαν υπόθεση και οδυνητή, αυτή η άπλα και η ηρεμία που μένει κλεισμένη εκεί μέσα στην οθόνη χαράματα χειμωνιάτικης Δευτέρας... τίποτα... απλά είναι πανέμορφη η στιγμή, θα ήθελα να την είχα αναπνεύσει!
Post a Comment