Just for X'mas.

....................

Eτσι ισως να μην φοβαμαι.

"Αγέρα να 'σαι τιμωρός..."

Ποσο ζυγιζει ο αερας; 

Και συγκεκριμενα, ποσο ζυγιζει ο αερας που ξεφυσηξα

τις τελευταιες βδομαδες;

Περι ηθικης ο λογος.

Η Ηθικη Μου. Η Ηθικη Σου. Η ηθικη Του.
Τρια διαφορετικα πραγματα. 

Γι'αυτο κρατα εσυ τη δικη σου και ασε με εμενα με τη δικη μου.

*Δυο χρονια μετα.

Επιστροφη στο νησι. Ξεχασα τα ταξιδια με τα καραβια. Με κουρασαν οι εννια ωρες. 

Το λιμανι αφιλοξενο, οχι οπως εκεινο που με δεχτηκε την πρωτη φορα. Οικεια χαμογελα και τρελλη κουρσα στη Χωρα. Ριγη στην πρωτη εικονα της. Η Χωρα Μου. Γνωστες φατσες με καλοδεχονται. Στο Μπαγιοκο η Ματουλα τραγουδαει τις Μελισσες και ο Κωστας αφηνει την κιθαρα για δυο δευτερα και μου στελνει φιλια. Ποσο δικο μου το νοιωθω ολο αυτο. Δεν ξερω αν θα το χορτασω. Ψαχνω με το βλεμμα να παρω ξανα και ξανα οτι μου εχει δωσει τοσα χρονια. Και με πιανουν κλαμματα.

Εφτα μερες βλεπω κοσμο και χαιρομαι. Γιατι με θυμουνται με αγαπη. Αφησα και εγω εδω ενα λιθαρακι και δεν περναει απαρατηρητο. Ερχονται φιλοι και μετα κ'αλλοι φιλοι που το καναν και αυτοι δικο τους το νησι - μεσα απο μενα. Και γελαω με τα νεα προσωπα και ακομα περισσοτερο με τα παλια γιατι εγω ζησει τοσα μαζι τους και μ'αγαπανε ακομα...σαν να μην εφυγα ποτε. Και εσυ μου λειπεις τα βραδυα αλλα ξερω πως σε λιγο θα σε ξαναβρω και θα ειναι για παντα. 

Οι μερες τελειωνουν και το καραβι με παει σ'αλλο λιμανι. Οικειο και αυτο. Χανομαι στις θαλασσες του και μυριζω αλατι και ηλιο. Ποσο μου εχει λειψει αυτο το κοστουμι απο αλατι και ηλιο. Το φοραω και ετσι ξερω πως θα βγαλω το χειμωνα. 

6/8/11

Τοτε που ολα ηταν απλα.

Τελευταια μερα σχολειου, θα παιξουμε μπουγελο, εσυ ποσα παγωτα εφαγες, 

μετρας τα μπανια σου-μην κλεβεις,ενα καθε μερα,οχι καθε βουτια στη θαλασσα

δεν θελω μπρατσακια σου λεω-μονο βατραχοπεδιλα, 

εμενα μου πηρε η μαμα μου νεροπιστολο αλλα το μεσημερι πρεπει να πηγαινω για υπνο, 

δεν κοιμαμαι ομως γιατι κρυφα βλεπω Θησαυρο της Βαγιας και Το Καπλανι της Βιτρινας.

Λαϊκό Ασμα;;;

"Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου
στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου."

H Ανοιξη δεν ηρθε ποτε...

Γινομαστε ολο και πιο ξενοι. Οχι Εμεις. Γενικοτερα το λεω. Οι ανθρωποι μεταξυ μας. Χανεται η ευγενια, η καλοσυνη, η σπαταλη των συναισθηματων μας. Σκοτωνουμε ο ενας τον αλλον για μια καμερα, για ενα κινητο, για ενα γαμημενο πορτοφολι. Και φυσικα μας φταινε μονο οι Αλλοι. Οι ξενοι. Κανεις δεν κοιταει το μεσα του και ποσο Ξενος εχει γινει στον ιδιο του τον τοπο. Ο τοπος που μας διωχνει Ολους. Ο τοπος που καταρεει. Και εμεις απαθεστατοι κοιταμε και δεν κανουμε τιποτα. 

Σημερα, πανω σε μια κουβεντα για το Θανατο ανεφερα τη Ν. που πεθανε προσφατα απο καρκινο στα 33 της χρονια. Και δεν το ηξερε γιατι η μητερα της επελεξε να μην της το πει. Ποσο Ανοητο μου φαινεται. Ο καθενας μας εχει το δικαιωμα να μαθει οτι πεθαινει. Μπορει να εχει ανειλημμενες υποχρεωσεις. Μπορει να θελει να πει σε καποιους σ'αγαπω. Μπορει να θελει να βγαλει το θυμο του...να ξεσπασει....

Καπως ετσι και εμεις πεθαινουμε σαν Χωρα και κανεις δεν μας λεει τιποτα. Θα πεθανουμε με ανειλλημενες υποχρεωσεις, γαμωτο σας...

;)

"Last Easter i gave you my heart."

Το σκοταδι του ενος και το φως των δυο.

Kαπως ετσι τα "δυο" γινονται "ενα" και σφραγιζονται με μια καρδια.

H Κυρια Αγγελικη.

Την ειδα με την ακρη του ματιου μου. Φορουσε μονο το νυχτικο της και περπατουσε ξυπολυτη με τις παντοφλες στο χερι. Χωρις να το θελω προσεξα τη εξωτερικη θερμοκρασια στο καντραν της μηχανης. 5 βαθμους ελεγε και αυτοματα πατησα φρενο και εκανα αναστροφη.
Την πλησιασα, 80 κατι μου φανηκε, της επιασα την κουβεντα. "Δεν κρυωνω, μου ειπε".
Της εριξα κατι στην πλατη, τη ρωτησα που μενει, αν εχει παιδια, αν εφαγε το μεσημερι.
Ασυναρτητες απαντησεις και ενα βλεμμα στο κενο.
Οι μπατσοι καναν να ερθουν πανω απο μιση ωρα -σιγα που θα τρεξουν για μια γιαγια με Αλτσχαιμερ που βρηκαν καποιοι ανοητοι στη μεση του δρομου. 
Μιση ωρα που ομως το Αλτσχαιμερ κατεβαλε και μενα και με πηρε απο κατω σαν να ειχα πατημενα τα 80.
Και ολο το απογευμα δακρυζω. Για τη μοναξια της, για την αρρωστεια της, για τις δικες μου γιαγιαδες, για τους φοβους μου.

Just Music.

Στα ονειρα μου καποιος τραγουδαει: Pintame angelitos negros και ξυπναω ψελλιζοντας σκορπιες λεξεις στα ισπανικα που ισως να μην τις εχω ακουσει ποτε.

Το μυαλο μου ειναι στη φυγη. Να μυρισω χωμα. Να βρεξω τα ποδια μου στη θαλασσα. 

Να μαζεψω καρδιες. 

Ζηλευω την ομπρελα της Δεσποινιδας Ποπινς και αμα ηξερα που την κρυβει, στο λεω, θα την εκλεβα. Γιατι ο χειμωνας περναει και φευγει και εγω σχεδιαζω ταξιδια.

Και για να σου πω την αληθεια, εχω φυγει κιολας.

P.S.