Την πλησιασα, 80 κατι μου φανηκε, της επιασα την κουβεντα. "Δεν κρυωνω, μου ειπε".
Της εριξα κατι στην πλατη, τη ρωτησα που μενει, αν εχει παιδια, αν εφαγε το μεσημερι.
Ασυναρτητες απαντησεις και ενα βλεμμα στο κενο.
Οι μπατσοι καναν να ερθουν πανω απο μιση ωρα -σιγα που θα τρεξουν για μια γιαγια με Αλτσχαιμερ που βρηκαν καποιοι ανοητοι στη μεση του δρομου.
Μιση ωρα που ομως το Αλτσχαιμερ κατεβαλε και μενα και με πηρε απο κατω σαν να ειχα πατημενα τα 80.
Και ολο το απογευμα δακρυζω. Για τη μοναξια της, για την αρρωστεια της, για τις δικες μου γιαγιαδες, για τους φοβους μου.
4 comments:
Να είσαι καλά που σταμάτησες...
Δεν θελω να γράψω τώρα εδώ για τους δικούς μου φόβους τότε με τον μπαμπά μου, ή για ιστορίες που έχω ακούσει.
Να είσαι καλά που σταμάτησες. Το σημαντικότερο που μπορούσες να κάνεις, το 100%, το έκανες. Τίποτε άλλο δε γίνεται.
Έτσι είναι. Κάνεις αυτό που μπορείς. Και πολύ συχνά, είναι περισσότερο από αυτό που κάνουν οι άλλοι και ίσως λίγο πιο κοντά σε αυτό που έχει ανάγκη ο άνθρωπος απέναντί σου.
Σε καταλαβαίνω όταν λες για τους φόβους σου.
Κι εγώ το φοβάμαι...
Στη ζωή δε φοβάμαι τίποτα,μόνο τα γηρατειά......
Για τη μοναξιά που κουβαλάνε...την ανημποριά...τις αρρώστιες,σωματικές και ψυχικές...για την μοιραία αίσθηση του τέλους...
Θα ακουστεί τρελό,αλλά θα έπρεπε να "φεύγουμε" πιό νωρίς.Ήσυχα,στον ύπνο μας.
Μπράβο σου που σταμάτησες!
Και γω αν αρχίσω να σκέφτομαι τέτοια με παίρνει πολύ απο κάτω...
άτιμο Αλτσχάιμερ, σου στερεί ότι πολύτιμότερο έχεις στα γεράματα... τις αναμνήσεις!
Post a Comment