*Δυο χρονια μετα.

Επιστροφη στο νησι. Ξεχασα τα ταξιδια με τα καραβια. Με κουρασαν οι εννια ωρες. 

Το λιμανι αφιλοξενο, οχι οπως εκεινο που με δεχτηκε την πρωτη φορα. Οικεια χαμογελα και τρελλη κουρσα στη Χωρα. Ριγη στην πρωτη εικονα της. Η Χωρα Μου. Γνωστες φατσες με καλοδεχονται. Στο Μπαγιοκο η Ματουλα τραγουδαει τις Μελισσες και ο Κωστας αφηνει την κιθαρα για δυο δευτερα και μου στελνει φιλια. Ποσο δικο μου το νοιωθω ολο αυτο. Δεν ξερω αν θα το χορτασω. Ψαχνω με το βλεμμα να παρω ξανα και ξανα οτι μου εχει δωσει τοσα χρονια. Και με πιανουν κλαμματα.

Εφτα μερες βλεπω κοσμο και χαιρομαι. Γιατι με θυμουνται με αγαπη. Αφησα και εγω εδω ενα λιθαρακι και δεν περναει απαρατηρητο. Ερχονται φιλοι και μετα κ'αλλοι φιλοι που το καναν και αυτοι δικο τους το νησι - μεσα απο μενα. Και γελαω με τα νεα προσωπα και ακομα περισσοτερο με τα παλια γιατι εγω ζησει τοσα μαζι τους και μ'αγαπανε ακομα...σαν να μην εφυγα ποτε. Και εσυ μου λειπεις τα βραδυα αλλα ξερω πως σε λιγο θα σε ξαναβρω και θα ειναι για παντα. 

Οι μερες τελειωνουν και το καραβι με παει σ'αλλο λιμανι. Οικειο και αυτο. Χανομαι στις θαλασσες του και μυριζω αλατι και ηλιο. Ποσο μου εχει λειψει αυτο το κοστουμι απο αλατι και ηλιο. Το φοραω και ετσι ξερω πως θα βγαλω το χειμωνα. 

6/8/11