Η Μεγάλη Εβδομάδα.

Υπαρχει ενα μοναστηρι,στο Χορτιατη,που οταν το Πασχα με βρισκει στην πολη,εκει κρυβομαι τα απογευματα της Μεγαλης Εβδομαδας.Οταν ημουν μικρη τα πρωτα ξενυχτια εκτος σπιτιου,τα καναμε την Μ.Πεμπτη στολιζοντας τον Επιταφιο.Και θυμαμαι με πολυ γλυκα καποιες κυριες που ερχοντουσαν μες τη νυχτα με λουκουμακια,φρυγανιες και καμια φορα καλαμποκι για να μην μας βρει το πρωι πεινασμενες.Τοτε,στη γειτονια μου,την Μ.Παρασκευη καναν ουρα τα αγορια κατω απο την καμπανα,μιας και την χτυπουσαν ανα ενα λεπτο ολη την ημερα.Τα κοριτσια απαγορευοταν να βρισκονται εκει.Αυτη ηταν η αγοριστικη δουλεια.Η κοριτσιστικη ηταν να ξεχωριζουμε τα λουλουδια,να σιγοψιθυριζουμε το τροπαριο της Κασσιανης.Το βραδυ στην Περιφορα,μπροστα η μπαντα να παιζει πενθιμα και εγω-με την πολλη κακη,απο παιδι,σχεση με το θανατο-να προσπαθω να κρυψω καποια δακρυα που εβγαιναν αβιαστα. Μεγαλωνοντας,περασα σε πολλα μερη τη περιοδο του Πασχα.Στην Ηπειρο οπου στην Περιφορα ειμασταν 15 ατομα,στη Μακεδονια οπου ο καντηλαναφτης δεν εκλεινε τα φωτα στην Ανασταση και ο παπας φωναζε εξαλλος:"Tα φωτααα,το γενικοοοο.",σε νησια οπου γνωρισα διαφορετικα απο τα δικα μας εθιμα,σε χωρια και πολεις.
Αν και με τα χρονια,η πιστη μου εχει αλλαξει-εγινε απο πιστη,δυσ-πιστη-τιποτα δεν αλλαζει μεσα μου για αυτη την Εβδομαδα.Της οποιας η κατανυξη με κραταει ζωντανη στις πιο δυσκολες καταστασεις.Και αν κατι μου φερνει δακρυα στα ματια ειναι οταν βλεπω-σπανια πια εδω που ειμαι-εκεινα τα σπαστα καρεκλακια,που κουβαλανε οι γιαγιαδες στην εκκλησια.Δεν ξερω τι ακριβως μου θυμιζουνε αλλα μου φερνουν ριγη.

"Η άνοιξη,το πέλαγος,ο επιτάφιος
το πρώτο χελιδόνι,ο ήλιος και η θάλασσα
Η άνοιξη,το πέλαγος,η πρώτη Ανασταση."

Καλο Πασχα.Καλη Ανασταση.

Υ.Γ..οι φωτογραφιες ειναι απο την περιφορα του Επιταφιου σε μικρη Χωρα του Αιγαιου.