Σημερα,μετα ...

...τη δουλεια πηγα μεχρι το μοναστηρι.Δεν ανεβηκα επανω μιας και τα ρουχα μου ηταν μες τις μπογιες.Καθησα ομως κατω,στο πεζουλι και αφησα το βλεμμα μου να χαθει στον οριζοντα.Τα απογευματα δεν μου αρεσει να πηγαινω απο εκεινη την πλευρα του νησιου γιατι ειναι συνηθως πολυ σκοτεινα και με τρομαζει.Σημερα ομως ηταν υπεροχα.Ο αερας ειχε κανει την ατμοσφαιρα πεντακαθαρη και ειμαι σιγουρη πως αν μου κουνουσε καποιος ενα μαντηλι απο απεναντι,θα τον εβλεπα.Η θαλασσα ηταν καπως ετσι...δεν υπηρχε ουτε ιχνος κυματος.Απεραντη ησυχια και γαληνη.Καθησα αρκετη ωρα και καποια στιγμη ειδα τον ηγουμενο να κατεβαινει με δυο γαιδουρακια.Οταν εφτασε κατω με χαιρετησε και αρχισε να φορτωνει στα καταϊδρωμενα ζωα,τσουβαλια με ασβεστη.Μαλλον τα κοιτουσα με περιεργο υφος-τα λυπηθηκα ειναι η αληθεια,το βαρος μεγαλο και η ανηφορα τεραστια-και με λιγο αυστηρο υφος μου ειπε:"Μη τα κοιτας ετσι,τα καλα κοποις κτωνται.Κοιτα τις μπογιες στα ρουχα σου.Οταν θα βαλεις καθαρα,θα καταλαβεις την αξια τους." Πηρε τα γαιδουρακια και εφυγε.Εγω καθησα λιγο ακομα μεχρι που αρχισε να νυχτωνει και εφυγα.Ο πρωην δαιμονοτοπος δεν με σηκωνε αλλο.