Το 2CV....η μεγάλη μου αγάπη.

Ολο λεω να γραψω για το ντεσεβω και ολα σκεφτομαι οτι εχω παρα πολλα να πω και το αναβαλλω.
Το ντεσεβω ηταν το πρωτο μου αυτοκινητο. Οχι τυχαια. Ηταν μεγαλη μου λαχταρα απο παιδι.Το λατρευα-και τωρα ακομα. Αν και δεν μπορει να καλυψει τις αναγκες μου παραμενει η μεγαλη μου αγαπη. Εστω και κλεισμενο πλεον σε μια αποθηκη.

Θυμαμαι στη Βασιλιτσα να προσπερναμε τζιπ με απιστευτη ευκολια την ωρα που μας καναν νοημα οτι ο δρομος δεν παει παραπερα.
Στη βραχωδη πλευρα της Σκυρου εναν μπαρμπα να φωναζει οτι δεν θα ερθει να μας μαζεψει με το τρακτερ του αν κολλησουμε και εμεις να φτανουμε μεχρι εκει που κανενας αλλος δεν πηγε. Φορτηγατζη στην εθνικη να φωναζει απο το παραθυρο οτι θα πουλησει τη νταλικα και θα παρει 5 τετοια.
Και το καλυτερο, μια ανηφορα γεματη λασπη που κανενας δεν τολμουσε να ανεβει, να την ανεβαινει με 4 ατομα και την οπισθεν σαν να μην συμβαινει τιποτα.
Εννοειται οτι στο δρομο παντα μας αναβαν τα φωτα -ολοι- και στην αρχη σταματουσα να δω, μηπως εχω λαστιχο, μηπως σερνω τιποτα απο κατω, αλλα μια μερα που αφησα ενα φιλο να τ'οδηγησει και εγω ακολουθουσα με το δικο του,καταλαβα γιατι.
Το ντεσεβω οταν περνουσε τα 100 ηταν σαν να μην ακουμπουσε στη γη....Σαν να πετουσε.
Και μονο φοβο μπορουσε να προκαλεσει αυτο σ'αυτους που δεν ηταν μεσα.
Φυσικα το κοντερ, που δειχνει μεγιστη ταχυτητα τα 120 ειναι σπασμενο απο τον πρωτο κιολας χρονο.
Πεφτοντας και στην τρελλη πρωτη νιοτη μας, δεν θυμαμαι ποσα βραδυα το παρκαρα μεθυσμενη κατω απο το σπιτι μου,πανω σε βουνα απο χωματα ή σε πεζοδρομια ή ακομα και κλεινοντας το δρομο.
Ηξερα οτι το πρωι θα χτυπησει το κουδουνι και θα μου πουνε "που το'βαλες παλι".
Μια μερα το ειχα παρκαρει στο κεντρο και οταν γυρισα δεν ηταν στη θεση του.
Καθησα, ξυνοντας το κεφαλι να θυμηθω που το αφησα και ενας περιπτερας μου φωναζε οτι το σηκωσαν καποιοι και το πηγαν απο την απεναντι πλευρα γιατι εμποδιζε.
Φυσικα και ειχε παντα μεσα τα συνεργα του καμπινγκ για καθε ενδεχομενο κατασκηνωσης στο πουθενα, που ηταν πολυ συχνο φαινομενο.

Το ντεσεβω αποστρατευτηκε, ουσιαστικα ενα βραδυ που γυριζα απο τη δουλεια.
Πισω απο τη Ροτοντα, σε κατι στενα, καποιος παραβιασε το στοπ και με χτυπησε ασχημα. Οταν καταφερα να βγω, ειδα οτι αυτος ηταν πολυ πισω και εγω πολλα μετρα μακρυα.
Οταν ηρθε η τροχαια μου ειπαν οτι αν ειχα αλλο αυτοκινητο το πιθανοτερο να ειχα σκοτωθει.
Γιατι το ντεσεβω ηταν πολυ ελαφρυ και με το χτυπημα απλα μετακινηθηκε πολλα μετρα και δεν χτυπησα.
Αλλα ειχε παθει μεγαλη ζημια οποτε και μπηκε στη διαδικασια "ολικης πλαστικης".
Εγω αγορασα αλλο αυτοκινητο-το οποιο τις πρωτες μερες νομιζα οτι ηταν χαλασμενο γιατι δεν εκανε θορυβο- και το ντεσεβω ξαναφτιαχτηκε απο την αρχη.
Μαλιστα εχω καταδικαστει μαζι με τον πατερα μου σε 3 χρονια με αναστολη γιατι του αλλαξα σασι.
(αθανατη ελληνικη δικαιοσυνη,αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα)
Εχω απιστευτες μνημες με το ντεσεβω και τι να πρωτοπω.
Νοιωθω τυψεις πολλες φορες και το βγαζω, το ξεσκονιζω και το ριχνω μεσα σ'ενα δασος.
Να θυμηθει και αυτο που εχει παει,ποιους εχει κουβαλησει,
τι εχει ακουσει και τι εχει δει.
Και πιστεψτε με, στα εκατον πενηντα χιλιαδες χιλιομετρα που καναμε μαζι, ειδε και εκανε πολλα.

Καλημερες!

Υ.Γ.Και για να ειμαι δικαιη, τα περισσοτερα απο αυτα τα χιλιομετρα τα εκανε παρεα με το σκαραβαιο του φιλου μου του Κ.