..."κι εσύ δεν υπάρχεις" δεκαπέντε χρόνια τώρα.

"Βρίσκομαι σε μια αίθουσα συναυλιών. Παίζουν Βιβάλντι και με το πρώτο θέμα βλέπω το κάθισμα πλάι μου αδειανό. Αρχίζω να σε φτιάχνω με την φαντασία μου και να σε βλέπω πλάι μου ν' ακούς μαζί μου μουσική. Όμως έρχεται πάλι το πρώτο θέμα και μου δείχνει το κάθισμά σου αδειανό. Σε ξαναφτιάχνω με αγωνία και για να μη μου φύγεις πιάνω το χέρι σου και στο κρατώ μες στο δικό μου, ίσαμε που έρχεται ξανά το πρώτο θέμα κι αφήνει άδειο το κάθισμά σου. Χαϊδεύω τ' άδειο κάθισμα που ' ναι ζεστό από το κορμί σου, αρχίζω πάλι πλάι μου να νιώθω την αναπνοή σου, αλλά το πρώτο θέμα οριστικά, τυραννικά κι απελπισμένα μου φανερώνει την αλήθεια. Εγώ είμαι μόνη, το κάθισμα άδειο κι εσύ δεν υπάρχεις."
Μάνος Χατζιδάκις.

Υ.Γ...Ηθελα να κανω μια συλλογη με τα τραγουδια του Μανου που αγαπαω περισσοτερο.
Τελικα εμεινα με τ'ακουστικα κανενα διωρο και ακουσα ξανα και ξανα αχορταγα τις μουσικες του. Δεν ειμαι σιγουρη ποια περιοδο του αγαπαω πιο πολυ. Ποιο δισκο του δεν θα σταματησω ποτε ν'ακουω ουτε ποιος μου ραγιζει την καρδια. Αυτο που ξερω στα σιγουρα ειναι οτι χωρις το Μανο Χατζιδακι δεν θα ημουν ο ιδιος ανθρωπος.