Just like an animal...

Στην προσπαθεια μου να κλεισω ενα ραντεβου για εξετασεις στο Θεαγενειο -μιας και αρχιζει παλι ενας μαραθωνιος- στηθηκα στην ουρα και περιμενα -υπομονετικα ειναι η αληθεια- να τελειωσει ο κυριος που ηταν πισω απο το γκισε το τηλεφωνημα του. Οταν ειδα οτι δεν το ειχε σκοπο, πηγα στη διπλανη κυρια που εργαζοταν κανονικα. Λιγα λεπτα αργοτερα, ακουσα φωνες και ουρλιαχτα -δεν υπερβαλλω- απο τον εν λογω κυριο. Φωναζε σε μια γυναικα οτι αυτος δεν κλεινει ραντεβου για αυτη τη συγκεκριμενη εξεταση και οτι πρεπει να παει στα ραδιοϊσότοπα. Και αναρωτιοταν -κιολας- αν η κυρια ειναι αγραμματη γιατι δεν καταλαβαινε τι ακριβως ελεγε το χαρτι που της δωσαν. Αυτη -καταβεβλημένη πολυ- του ελεγε ηρεμα -και ντροπιασμενα- οτι "δεν ξερω παιδι μου, ερχομαι πρωτη φορα" αλλα αυτος το χαβα του. Αφου την εκανε ρεζιλι σε ενα γεματο κοσμο θαλαμο, ξανασηκωσε το τηλεφωνο και συνεχισε τη "δουλεια του".
Εξοργιστηκα αλλα δεν ειπα τιποτα. Και σημερα εχω πολλα νευρα, ακριβως επειδη δεν ειπα τιποτα.

Πάσχα.

Αποφασισα να μην ξαναμεινω στην πολη για το Πασχα.
Ξενερωσα.

Υ.Γ....μου λειπει το νησι αυτες τις μερες.

Καλη μας Ανασταση.

Eπιστροφη.

Τοσο καιρο χωρις συνδεση, ρωτουσα ολους τους φιλους που μπλογκαρουν:
Τι κανει η Λυδια;
Η Αννα εγραψε κανενα ποστ;
Ποσα μπεεεε εκανε παλι ο προβατος;
Κατεβασες κανενα καλο τραγουδι;
Τι γινεται με τα σκανδαλα των μπλογκς;
Το μπλογκοσπιτο μου αραχνιασε;

Εστω και απο μακρυα, ηθελα να ξερω τι γινεται, ακομη και αν δεν ειχα πλεον την ιδια αισθηση.
Αλλα τωρα γυρισα. Γυρισα για να ξεσκονισω και για να διαβασω ολα οσα εχασα.
Να κατεβασω αυτα που δεν προλαβα.
Να γραψω αυτα που με ετρωγαν τοσο καιρο.

Μου ελειψε το μπλογκοσπιτο μου γιατι οπως και να το κανουμε το εχω πανω απο 3 (τρια!) χρονια και ειναι κομματι της ζωης μου.

Φιλια, ασωτα.

Εκτακτο.

Τα τσουτσεκια της "δημοκρατιας" ευχονται "χρόνια πολλά" σήμερα, ο ένας στον άλλο. Κατάντια ρε γαμώτο, να αποζητανε - με καμαρι - τη χουντα, αυτοι που δεν την εζησαν...

Τριάντα Δύο (!)

(Photo: flickr)