...με την ανηψια μου στα ποδια-χωμενες και οι δυο στην αμμο και με μυρωδιες καλοκαιρινες στα μαλλια μας-ενοιωσα σαν να μας πασπαλιζουν με αχνη ζαχαρι.Ο ηλιος εκαιγε τα μαλλια μας και εμεις μπαιναμε για μακρυες -ενταξει,και για κοντινες- βουτιες σε μια θαλασσα που πιο μπλε δεν γινοταν να ειναι.Και εγω δεν ηθελα να φυγω απο εκει ποτε.
Ηθελα να μεινω εκει και να δινω σιωπηλα φιλια,να καιω τα ποδια μου στον ηλιο,να απλωνω συνεχεια κρεμες στο σωμα μου,να βγαζω παγωμενες μπυρες απο το ψυγειακι μου και να διαβαζω φωναχτα για ν'ακους και εσυ.
Και αφου πηραμε το κλειδι μαζι μας δεν εχουμε παρα να ξαναπαμε γιατι ...οχι δεν μου εφτασε.
Υ.Γ...αδιακοπα.
5 comments:
Ααααχ!
ΥΓ Μη φύγεις από κει! Ότι και να σε λένε.
τι τυχερή που είσαι στο προηγούμενο ποστ το σκεφτόσουν σ'αυτό είσαι στο μπλε της θάλασσας με την καλύτερη παρέα, τι άλλο να θες γιατί να φύγεις;;;;;)
Υπάρχει τίποτα καλύτερο από τις βουτιές στην θάλασσα; Μπα, δε νομίζω.
Ομορφιές!:)
Αααααχ και βαααχ και εχει πολυ ζεστη.
Ετοιμασα παλι τη βαλιτσα μου.
Φιλω σας.
Post a Comment