Το σκοταδι του ενος και το φως των δυο.

Kαπως ετσι τα "δυο" γινονται "ενα" και σφραγιζονται με μια καρδια.

H Κυρια Αγγελικη.

Την ειδα με την ακρη του ματιου μου. Φορουσε μονο το νυχτικο της και περπατουσε ξυπολυτη με τις παντοφλες στο χερι. Χωρις να το θελω προσεξα τη εξωτερικη θερμοκρασια στο καντραν της μηχανης. 5 βαθμους ελεγε και αυτοματα πατησα φρενο και εκανα αναστροφη.
Την πλησιασα, 80 κατι μου φανηκε, της επιασα την κουβεντα. "Δεν κρυωνω, μου ειπε".
Της εριξα κατι στην πλατη, τη ρωτησα που μενει, αν εχει παιδια, αν εφαγε το μεσημερι.
Ασυναρτητες απαντησεις και ενα βλεμμα στο κενο.
Οι μπατσοι καναν να ερθουν πανω απο μιση ωρα -σιγα που θα τρεξουν για μια γιαγια με Αλτσχαιμερ που βρηκαν καποιοι ανοητοι στη μεση του δρομου. 
Μιση ωρα που ομως το Αλτσχαιμερ κατεβαλε και μενα και με πηρε απο κατω σαν να ειχα πατημενα τα 80.
Και ολο το απογευμα δακρυζω. Για τη μοναξια της, για την αρρωστεια της, για τις δικες μου γιαγιαδες, για τους φοβους μου.