Αγαπώ τα πρωινά που πάω στη δουλειά.

Eφυγα το Πασχα. Λιγες μερες στο νησι μου, να με λειανει ο ηλιος και ο αερας, να μαλακωσω.
Και εκει, μην φανταστεις, δεν εκανα τιποτα. Απλα ξεκουραστηκα και ημουν εκει. Αυτο ηταν απο μονο του αρκετο.
Το βραδυ πριν παω στη δουλεια ξανα, δεν μπορουσα να κοιμηθω. Ξυπνουσα ανα εικοσαλεπτα και θαρρεις πως ειχα χορτασει υπνο απο την ωρα που ξαπλωσα. Το πρωι παραπονεθηκα και τοτε μου εδωσες την εξηγηση που εψαχνα.
"Μαλλον σου ελειψε η δουλεια." Γαληνεψα.
Πηγα στο μαγαζι και εκανα καφεδες ολη μερα και ναι, μ'αρεσει πολυ αυτο που κανω.

Υ.Γ...Αυτος ηταν για το efoudi που το εστειλα για αγγαρειες στις τραπεζες πρωι-πρωι.

33.

Version 1: Κανω τρεις ευχες και τις στελνω στο Τζινι των γενεθλιων με μια μικρη λευκη πεταλουδα που μπηκε πριν στο σπιτι. Δεν ζηταω πολλα και γι'αυτο εχω την αισθηση οτι το Τζινι δεν θα μ'αφησει ετσι. Εχω τους φιλους μου, εχω καποιον που μ'αγαπαει πολυ, εχω τον αδελφο μου και τους γονεις μου, εχω την ανηψια μου και τα βαφτιστηρια μου, μ'αρεσει η δουλεια μου και ακομα σημερα δεν σταματαω να διψαω για μαθηση.
Και μονο αυτα με κανουν ευτυχισμενη. Και ας ειναι δυσκολα μερικες φορες.

Version 2: Δεν μ'αρεσουν τα γενεθλια. Οχι γιατι ειναι -ισως- κλισε να μην σ'αρεσουν τα γενεθλια αλλα γιατι φοβαμαι. Φοβαμαι που μεγαλωνω. Φοβαμαι το θανατο. Το δικο μου αλλα και των δικων μου ανθρωπων που αναποφεκτα ερχεται. Ειναι βλακωδες να σκεφτεσαι ετσι θα μου πεις, το ξερω, αλλα ετσι νοιωθω.