Αερας που σου τρωει τα σωθικα. Σου γεμιζει τα ματια σκονες και σου ξηραινει το λαιμο.
Οσοι περπατουσαν σημερα στο κεντρο της Θεσσαλονικης, τριβανε τα ματια τους και μου ζητουσαν νερο να σβησουν το μεσα τους.
Αν ημουν ακομα, εκει, στη Χωρα, θα ηξερα την ακριβη πορεια που θα ειχαν τα συννεφα.
Θα περνουσαν πανω απο το καστρο, θα πηγαιναν μεχρι το ελικοδρομιο και μετα θα εφευγαν για την Κατω Μερια. Εκει θα τρωγανε βανιλια στο καφενειο, θα πιναν ελληνικο και μετα θα γυριζαν παλι πισω. Στο σπιτι με τα κοκκινα παραθυρα που τοσο αγαπησα.
Ερχονται Χριστουγεννα αλλα ουτε που το νοιωθω.
2 comments:
Ίσως είναι πολλά απ' το χθες που σου λείπουν, ίσως πολλά απ' το αύριο που δεν έρχονται. Και μένα με πιάνει όταν είμαι στη Δύση η μελαγχολία των γιορτών. Μέρα καλή
φαντασου τον ΡΟΚΟ "ντυμενο " Αη βασιλη και την βαγγελιτσα ταραντο του ελκυθρου ... στην Χωρα καταχειμωνο ... και .....
την καθαρηστρια τους , καλλικαντζαρο να τους "πειραζει " .....
για φαντασου....
φιλια
Post a Comment