"Don't write my name on the wall."

Αυτη τη στιγμη θα πρεπει να χαιρεσαι που δεν παιζω πιανο γιατι νομιζω θα με ακουγες να κοπαναω τα πληκτρα ολη τη μερα και να σκοτωνω αυτο το τραγουδι.
Χθες ομως το κοριτσι τα εσπασε και παλι και εγω δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω: τα χερια της που ηταν τοσο εκφραστικα ή εσενα που ειχες κουρνιασει πισω απο την πλατη μου.

Φιλι στο μαγουλο.

P.S...Αν λειψεις πανω απο 24 ωρες θα εχω προβλημα. Σοβαρα.

What have i done?

Δυο, μου ειπες πριν λιγες μερες.
Ομως εγω γιατι νοιωθω τοση ανασφαλεια;

Πως το έλεγε η Μελίνα;

"Εγινε παρεξηγηση και εξηγηση δεν δωσαμε!"

Aναρχια που βολευει τους παντες!

Την ωρα που καιγοταν το κεντρο της Θεσσαλονικης, ο ¨κυριος¨ δημαρχος ετρωγε σε γνωστη ψαροταβερνα της πολης.

Ποσο μεγαλη μπορει να ειναι η αναισθησια τους;
Και ποση η γαιδουρια τους ;

Εκει, σ'αυτους επρεπε να ξεσπαμε την οργη μας...
Aλλωστε δεν θα καταλαβαιναν και παλι τιποτα.
Τοσο ζωα ειναι.

Λίβας.

Ετσι ελεγαν το νοτιά στο νησι.
Αερας που σου τρωει τα σωθικα. Σου γεμιζει τα ματια σκονες και σου ξηραινει το λαιμο.
Οσοι περπατουσαν σημερα στο κεντρο της Θεσσαλονικης, τριβανε τα ματια τους και μου ζητουσαν νερο να σβησουν το μεσα τους.
Αν ημουν ακομα, εκει, στη Χωρα, θα ηξερα την ακριβη πορεια που θα ειχαν τα συννεφα.
Θα περνουσαν πανω απο το καστρο, θα πηγαιναν μεχρι το ελικοδρομιο και μετα θα εφευγαν για την Κατω Μερια. Εκει θα τρωγανε βανιλια στο καφενειο, θα πιναν ελληνικο και μετα θα γυριζαν παλι πισω. Στο σπιτι με τα κοκκινα παραθυρα που τοσο αγαπησα.

Ερχονται Χριστουγεννα αλλα ουτε που το νοιωθω.

The rip.

"As she walks in the room

Scented and tall
Hesitating once more
And as I take on myself
And the bitterness I felt
I realise that love flows

Wild, white horses
They will take me away
And the tenderness I feel
Will send the dark underneath
Will I follow?"