Nostalgia.

Kαποτε υπηρχε ενα μαγαζι...
...θυμαμαι, την ησυχια που ειχε τα πρωινα. Σκουπιζα το δρομο και ακουγα μονο το φσιτ, φσιτ της σκουπας.
Θυμαμαι τις πρωτες ακτινες του φωτος, που αλλοτε τις αποζητουσα και αλλοτε τις απεφευγα.
Θυμαμαι ολα εκεινα τα βιβλια που διαβασα σε εκεινη την καρεκλα τους χαλαρους μηνες.
Θυμαμαι τη μουσικη που εβγαινε απο μεσα μου.
Τους πρωτους καφεδες της ημερας. Τον πρωτο συνηθως μονη μου και τον δευτερο παντα με παρεα.
Ολους τους ανθρωπους που περασαν απο εκει και ας μην μιλησαμε ουτε μια φορα.
Αυτους που ερχοντουσαν καθε χρονο μονο για μας.
Εμενα, κουρασμενη και κατακοπη αλλα χαρουμενη.

Δυσκολα αφηνεις τοσα χρονια πισω σου. Ειδικα τωρα που βγαινει ο ηλιος.

Υ.Γ...η φωτο δεν ειναι δικη μου. Τη βρηκα στο flickr εντελως τυχαια και γι'αυτο και μ'επιασε αυτο το πισωγυρισμα. Μου εφερε τρελλη αναταραχη στο μεσα μου και δυνατο αερα στα πανια μου.