Αφου ηπια 37 καφεδες...

...και 8 κρασια,λιαζομενη σε μια παραλια
που πνιγοταν στον κοσμο-κοντρα στον ηλιο,κοντρα στην κακογουστια,
κοντρα στα παρκαρισμενα αυτοκινητα-
γυρισα σπιτι,απογευμα Σαββατου,
εβαλα το forbidden poetry του Μιχαλη Δελτα και ειδα οτι δεν ειχα δει ολη μερα.
Την κορυφη του Ολυμπου,
το εσωτερικο μου χαος,
τους αναρριχητες στην Αιγυπτο,
τις λιμνες του Καναδα,
καποιους μοναχους στο Θιβετ.
Θα μπορουσε καλλιστα να ειναι ενα soundtrack.
Το soundtrack του ονειρου μου.
Ακουγα τις εικονες που κρυβει και δεν μπορουσα να σταματησω το μυαλο μου απο τα ταξιδια.
Και αν αυτο δεν σημαινει καλη μουσικη,τοτε τι να λεμε;