Italy for eighth time.

H Ξ. με τη  Νεφελη  στην κοιλια, ο αγαπημενος P, εμεις μετα απο καιρο μαζι, una tipa chineza, 12 μπουκαλια κρασι, κατι ουισκια, spritz, λιμοντσελο - θα αργησω να κανω εξετασεις αιματος-, το euro jackpot, σαλαμια και προσουτα και μοτσαρελες και μετα ενας χορος για τη Νεφελη που κρατησε 2 ωρες- απινιδωτη εχετε?- γελια και κατι μωρα που σκαγανε. Συγκινηση, αγαπη και παλι αγαπη.

Αυτο.

Road trip to Serbia....again.

“Not all those who wander are lost.”

"

Eνα ταξιδι το χρονο. Αυτο εταξα στον εαυτο μου οταν περασα για πρωτη φορα τα συνορα αυτης της Χωρας και βρεθηκα σαν τον τυφλο που ειδε το φως του, καπου αλλου. Δεν ηταν η χωρα που πηγα. Δεν ηταν η παρεα. Ουτε οι φωτογραφιες που εφερα πισω. Ηταν το Ταξιδι. Τα ματια μου ρουφουσαν εικονες που καμια φωτογραφικη δεν μπορουσε να τραβηξει. Το στομα μου δοκιμαζε γευσεις που δεν ηξερα οτι υπαρχουν. Τ'αυτια μου ακουγαν μουσικες που με καναν να σιωπω.

Τα πρωτα χρονια τα καταφερα. Εκανα πολλα ταξιδια. Με παρεα, μονη, με λεφτα, αφραγκη, ταξιδια που τα χαρηκα και αλλα που δεν θελω να τα θυμαμαι.

Προτιμω να μην φαω, να μην πιω, να μην αγορασω τα βασικα και να παω καπου. Ν'ανοιξω τα ματια μου και να δω απο κοντα, να μυρισω, να ακουσω αυτα που αλλοι αρκουνται να βλεπουν σε φωτογραφιες.

Οχι ομως εγω. Και μου το ξαναυποσχομαι... ενα ταξιδι το χρονο.

Υ.Γ...Σε λιγες μερες θα πατησω το ποδι μου στην Αμερικη, για πρωτη φορα.