Γινομαστε ολο και πιο ξενοι. Οχι Εμεις. Γενικοτερα το λεω. Οι ανθρωποι μεταξυ μας. Χανεται η ευγενια, η καλοσυνη, η σπαταλη των συναισθηματων μας. Σκοτωνουμε ο ενας τον αλλον για μια καμερα, για ενα κινητο, για ενα γαμημενο πορτοφολι. Και φυσικα μας φταινε μονο οι Αλλοι. Οι ξενοι. Κανεις δεν κοιταει το μεσα του και ποσο Ξενος εχει γινει στον ιδιο του τον τοπο. Ο τοπος που μας διωχνει Ολους. Ο τοπος που καταρεει. Και εμεις απαθεστατοι κοιταμε και δεν κανουμε τιποτα.
Σημερα, πανω σε μια κουβεντα για το Θανατο ανεφερα τη Ν. που πεθανε προσφατα απο καρκινο στα 33 της χρονια. Και δεν το ηξερε γιατι η μητερα της επελεξε να μην της το πει. Ποσο Ανοητο μου φαινεται. Ο καθενας μας εχει το δικαιωμα να μαθει οτι πεθαινει. Μπορει να εχει ανειλημμενες υποχρεωσεις. Μπορει να θελει να πει σε καποιους σ'αγαπω. Μπορει να θελει να βγαλει το θυμο του...να ξεσπασει....
Καπως ετσι και εμεις πεθαινουμε σαν Χωρα και κανεις δεν μας λεει τιποτα. Θα πεθανουμε με ανειλλημενες υποχρεωσεις, γαμωτο σας...
